Aan de mensen om mij heen

2 comments

Dit is de eerste blog die ik met moeite aan elkaar rijg. In plaats van dat de woorden zomaar het papier op rollen, blijven ze ergens haken tussen mijn hoofd en mijn hart. De boodschap die ik wil overbrengen komt dit keer namelijk behoorlijk dichtbij. En tegelijkertijd krijg ik het maar niet in een heldere vorm gegoten. Het is een verdraaid gecompliceerde bende, dit chronisch ziek zijn. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om me heen…

Mijn ouders, die tegen alle praktische bezwaren in een hondje in huis namen omdat ze wisten dat dat mijn allergrootste lichtpuntje zou gaan worden op de moeilijke dagen. Die keihard werken voor geld dat ineens voor een groot deel naar behandelingen voor hun zieke dochter gaat.

Mijn broers, die nooit meer als eerste aan de beurt zijn als de “én, hoe gaat het nu met jou?” vraag de revue passeert.

Vrienden en vriendinnen die bij mij op de bank komen zitten, meedenken over behandelingen en rekening proberen te houden met mijn absurde dieetrestricties (ik weet ook wel dat jullie liever pizza eten!).

Oude bekenden die me ‘stiekem’ kunnen volgen via Brave Dutchies, maar in plaats daarvan de moeite nemen om een berichtje te sturen en te laten weten dat ze met me meeleven.

Familieleden bij wie ik steeds opnieuw de gemengde hoop en verwarring in de ogen zie als het gaat om een nieuwe arts, een nieuw protocol, een nieuw dieet, de zoveelste poging om mijn gezondheid weer op de rails te krijgen. Waarom lukt het dan niet? Waarom is het herstellen niet zo makkelijk als “ze” steeds beloven?

Ik produceer altijd een grote glimlach en en antwoord met: “Het komt wel goed”, “Het heeft gewoon even tijd nodig”, of “Ik heb er wel vertrouwen in hoor”. Dat lijkt namelijk de enige optie om ons allemaal in de juiste richting te blijven sturen. De richting waarin we door blijven lopen, omhoog blijven kijken en niet twijfelen aan de vooruitgang die geboekt wordt.

We zetten allemaal ons beste beentje voor in een situatie zich die niet zo best leent voor zekerheid, veiligheid en voorspelbaarheid. Een situatie die al twee jaar lang wankelt en vraagt om aanhoudende hoop, veerkracht, vastberadenheid en aanpassingsvermogen. Hoewel we hier het meerendeel van de tijd geen gebrek aan hebben, zijn er ook momenten dat de moed even in de schoenen zakt. Ook daar moet ruimte voor zijn. Waar de situatie echter nog het meest om vraagt is liefde. En zo lang ik dit -op welke manier dan ook- liefde mag ontvangen en uitdragen, blijf ik wel overeind.

Er is veel dat ik niet weet momenteel. Veel dat ik niet kan beloven. Veel dat ik niet kan geven. Wat zou ik jullie graag verzekeren dat ik weer helemaal beter word. Maar hoewel ik die hoop nooit zal opgeven, blijft de toekomst voorlopig een bron van onzekerheid. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor jullie. En dat vreet me wel eens op van binnen.

Dus in plaats daarvan geef ik jullie een andere zekerheid mee. De zekerheid dat het goed komt, zelfs als het niet de ‘goede afloop’ is die we in gedachten hadden. De belofte dat elke keer als de golven weer te hoog zijn en ik op mijn bek ga, ik op zal staan en verder zal gaan. En de boodschap dat jullie altijd op mij mogen leunen, ook al gebeurt het nu vaak andersom.

En wat ik vooral graag wil zeggen is: dank je wel. Dank je wel dat jullie al zo lang en zo hard met me meevechten, meedenken, meeleven en -net als ik- niet van plan zijn om de handdoek in de ring te gooien. Zonder jullie had ik deze strijd met geen mogelijkheid kunnen voeren. Reken maar dat er straks -bij herwonnen gezondheid- een gigantisch feestje voor jullie komt!

****

Geschreven door // Lisanne
Foto door // Aleid Collaris

2 thoughts on “Aan de mensen om mij heen

  1. Hallo Lisanne,
    Wat moedig en prachtig van jou om je gevoelens te kunnen verwoorden. Ik als ouder van een chronisch zieke zoon, heb hier onnoemelijk veel respect voor. Het zouden de woorden van mijn zoon kunnen zijn. Jullie zijn zo ongelofelijk moedig en sterk ! Natuurlijk zijn er slechte dagen en gaat het niet altijd zoals jullie dit willen en toch vinden jullie telkens weer de moed en kracht om door te gaan. Hopelijk kunnen wij als ouder jullie een beetje steunen. We doen dit graag met heel ons hart en hopen met jullie mee dat er ooit meer goede dan slechte dagen zullen zijn. Heel veel sterkte en moed aan iedereen die weet waarover Lisanne spreekt.

    1. Hoi Kristel,

      Dank je wel voor je lieve bericht! Voor een ouder is de strijd vaak net zo zwaar als voor het (zieke) kind, ook daar is heel veel moed en kracht voor nodig. Mooi om te lezen dat je jouw zoon door dik en dun steunt in deze strijd; dat doen mijn ouders ook en dat maakt een wereld van verschil!

      Liefs en sterkte voor jullie allebei. Blijf vertrouwen houden dat er snel weer meer goede dan slechte dagen dagen zullen zijn!

      Lisanne

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.