Ik heb het nooit erg gevonden om een beetje in de schijnwerpers te staan: als kind praatte ik moeiteloos over waar mijn sondevoedingsslangetje en infuusbobbel voor waren en zei ik heel nonchalant en eerlijk ‘’dat weten ze niet’’ als me werd gevraagd wat ik had. Toen ik ouder werd, lachte ik naar mensen die naar me keken en was ik al snel heel eerlijk tegen nieuwe vrienden over wat ik allemaal mankeerde: ik heb me er nooit voor geschaamd, ben er altijd voor uitgekomen, wilde altijd laten zien wie ik was. De laatste jaren is dat alleen nog maar meer geworden: door mijn blog ontdekte ik dat ik mezelf wilde laten zien, álles van mezelf, dus ook alles wat mijn ziekte me had gebracht of juist niet kon aantasten. En Brave Dutchies heeft daar ook een rol in gespeeld.[…] achter de schermen schijnt de zon
Ik heb het nooit erg gevonden om een beetje in de schijnwerpers te staan: als kind praatte ik moeiteloos over waar mijn sondevoedingsslangetje en infuusbobbel voor waren en zei ik heel nonchalant en eerlijk ‘’dat weten ze niet’’ als me werd gevraagd wat ik had. Toen ik ouder werd, lachte ik naar mensen die naar me keken en was ik al snel heel eerlijk tegen nieuwe vrienden over wat ik allemaal mankeerde: ik heb me er nooit voor geschaamd, ben er altijd voor uitgekomen, wilde altijd laten zien wie ik was. De laatste jaren is dat alleen nog maar meer geworden: door mijn blog ontdekte ik dat ik mezelf wilde laten zien, álles van mezelf, dus ook alles wat mijn ziekte me had gebracht of juist niet kon aantasten. En Brave Dutchies heeft daar ook een rol in gespeeld.[…] 
Lieve allemaal,
Met deze “ode aan mijn lichaam” neem ik afscheid als beheerder van Brave Dutchies en geef ik het stokje vol vertrouwen door aan een van onze super-bloggers: Vivian.
Het heeft even mogen duren voordat ik het kon toegeven, maar vechten voor mijn eigen gezondheid en het consequent bijhouden van Brave Dutchies gaan niet samen.[…]