Met name wanneer je pas later in je leven een chronische aandoening krijgt, is dat van grote invloed op je identiteitsgevoel. Als je niet meer de dingen kunt die je vroeger kon, is het vrijwel onmogelijk om nog te zijn wie je vroeger was. Dit gegeven doet vaak nog meer pijn dan de aandoening zelf. Ook je toekomstdromen en de plannen die je ‘oude ik’ had uitgestippeld zijn nu wellicht niet meer realistisch en het accepteren van dat feit gaat hoe dan ook gepaard met een rouwproces. De wereld om je heen is nog hetzelfde, maar jij bent plotseling veranderd zonder dat je daar om had gevraagd. Het is de kunst om voor die nieuwe versie van jezelf ook een mooi plekje in de wereld te vinden. Dat vergt aanpassingsvermogen, doorzettingsvermogen en een flinke dosis geduld, maar het kán wel. Onthoud te allen tijde dat jij een ziekte hébt, niet bént.
Het verliezen van jezelf begint zodra je niet meer op je lichaam kunt vertrouwen. Het lichaam dat jou altijd zonder problemen het leven doorhielp, werkt ineens niet meer mee. Sterker nog, het werkt tegen. Je benen willen je niet meer klakkeloos van de ene naar de andere plek vervoeren, je darmen weigeren om jouw voedsel netjes te verwerken of je hersenen houden het voor gezien tijdens het lezen van een boek. Dit falen zorgt ervoor dat bepaalde activiteiten die vroeger bij je hoorden niet meer haalbaar zijn. Dingen als koken, sporten, uitgaan met vrienden of spelen met je kinderen. Dingen die hoorden bij het beeld dat jij van jezelf had als een gezond, onafhankelijk en capabel persoon. Het is heel begrijpelijk dat je gefrustreerd raakt en boos wordt op je lichaam, maar dat maakt de situatie helaas niet draaglijker.
P r o b e e r j e n i e u w e l i c h a a m t e b e n a d e r e n m e t e e n l i e f d e v o l l e h o u d i n g .
Realiseer je dat het juist heel hard aan het vechten is om jou op de been te houden en probeer het daarbij zo goed mogelijk te ondersteunen. Neem rust als het daar om vraagt, ondersteun het met gezonde voeding en supplementen waar nodig en voorkom dat het in de slaapstand geraakt door zoveel mogelijk -binnen je grenzen- te blijven bewegen. Gevoelens van affectie, dankbaarheid en trots jegens je lichaam en al zijn beperkingen hebben gegarandeerd een positief effect op je zelfbeeld, wat weer onlosmakelijk verbonden is met je identiteitsgevoel.
W a a k e r v o o r d a t j e w e r e l d j e t e k l e i n w o r d t .
Je ziekte of beperking heeft invloed op vrijwel elk aspect van je leven, maar dat hoeft niét te betekenen dat je hele leven om de ziekte gaat draaien.[…] Een chronische identiteitscrisis: wat te doen?
Met name wanneer je pas later in je leven een chronische aandoening krijgt, is dat van grote invloed op je identiteitsgevoel. Als je niet meer de dingen kunt die je vroeger kon, is het vrijwel onmogelijk om nog te zijn wie je vroeger was. Dit gegeven doet vaak nog meer pijn dan de aandoening zelf. Ook je toekomstdromen en de plannen die je ‘oude ik’ had uitgestippeld zijn nu wellicht niet meer realistisch en het accepteren van dat feit gaat hoe dan ook gepaard met een rouwproces. De wereld om je heen is nog hetzelfde, maar jij bent plotseling veranderd zonder dat je daar om had gevraagd. Het is de kunst om voor die nieuwe versie van jezelf ook een mooi plekje in de wereld te vinden. Dat vergt aanpassingsvermogen, doorzettingsvermogen en een flinke dosis geduld, maar het kán wel. Onthoud te allen tijde dat jij een ziekte hébt, niet bént.
Het verliezen van jezelf begint zodra je niet meer op je lichaam kunt vertrouwen. Het lichaam dat jou altijd zonder problemen het leven doorhielp, werkt ineens niet meer mee. Sterker nog, het werkt tegen. Je benen willen je niet meer klakkeloos van de ene naar de andere plek vervoeren, je darmen weigeren om jouw voedsel netjes te verwerken of je hersenen houden het voor gezien tijdens het lezen van een boek. Dit falen zorgt ervoor dat bepaalde activiteiten die vroeger bij je hoorden niet meer haalbaar zijn. Dingen als koken, sporten, uitgaan met vrienden of spelen met je kinderen. Dingen die hoorden bij het beeld dat jij van jezelf had als een gezond, onafhankelijk en capabel persoon. Het is heel begrijpelijk dat je gefrustreerd raakt en boos wordt op je lichaam, maar dat maakt de situatie helaas niet draaglijker.
P r o b e e r j e n i e u w e l i c h a a m t e b e n a d e r e n m e t e e n l i e f d e v o l l e h o u d i n g .
Realiseer je dat het juist heel hard aan het vechten is om jou op de been te houden en probeer het daarbij zo goed mogelijk te ondersteunen. Neem rust als het daar om vraagt, ondersteun het met gezonde voeding en supplementen waar nodig en voorkom dat het in de slaapstand geraakt door zoveel mogelijk -binnen je grenzen- te blijven bewegen. Gevoelens van affectie, dankbaarheid en trots jegens je lichaam en al zijn beperkingen hebben gegarandeerd een positief effect op je zelfbeeld, wat weer onlosmakelijk verbonden is met je identiteitsgevoel.
W a a k e r v o o r d a t j e w e r e l d j e t e k l e i n w o r d t .
Je ziekte of beperking heeft invloed op vrijwel elk aspect van je leven, maar dat hoeft niét te betekenen dat je hele leven om de ziekte gaat draaien.[…]