Ik heb het nooit erg gevonden om een beetje in de schijnwerpers te staan: als kind praatte ik moeiteloos over waar mijn sondevoedingsslangetje en infuusbobbel voor waren en zei ik heel nonchalant en eerlijk ‘’dat weten ze niet’’ als me werd gevraagd wat ik had. Toen ik ouder werd, lachte ik naar mensen die naar me keken en was ik al snel heel eerlijk tegen nieuwe vrienden over wat ik allemaal mankeerde: ik heb me er nooit voor geschaamd, ben er altijd voor uitgekomen, wilde altijd laten zien wie ik was. De laatste jaren is dat alleen nog maar meer geworden: door mijn blog ontdekte ik dat ik mezelf wilde laten zien, álles van mezelf, dus ook alles wat mijn ziekte me had gebracht of juist niet kon aantasten. En Brave Dutchies heeft daar ook een rol in gespeeld.[…]

Lieve allemaal, Met deze “ode aan mijn lichaam” neem ik afscheid als beheerder van Brave Dutchies en geef ik het stokje vol vertrouwen door aan een van onze super-bloggers: Vivian. Het heeft even mogen duren voordat ik het kon toegeven, maar vechten voor mijn eigen gezondheid en het consequent bijhouden van Brave Dutchies gaan niet samen.[…]

De laatste keer dat jullie van mij hoorden was ik nog koala’s aan het knuffelen in Australië, maar ik ben inmiddels al meer dan een half jaar terug in ons (nu niet zo koude) kikkerlandje. Sindsdien is het stil geweest van mijn kant.[…]

Lieve lezers, De afgelopen maanden zijn een achtbaan geweest en niet op een “gezellig dagje Efteling” manier. Er was –na een betere en hoopvolle periode begin dit jaar– slechts een simpel griepje nodig om opnieuw een doos vol ellende te openen.[…]

Toen ik vorig weekend tegen wil en dank in bij de allerlaatste aflevering van zeven seizoenen Gilmore Girls was beland, moest ik even slikken. Ik ben altijd al slecht bestand tegen het tranentrek-gehalte van de grote finale in dramaseries, maar dit keer raakte het een extra snaar op persoonlijk vlak.[…]