Aan de mensen om mij heen

Dit is de eerste blog die ik met moeite aan elkaar rijg. In plaats van dat de woorden zomaar het papier op rollen, blijven ze ergens haken tussen mijn hoofd en mijn hart. De boodschap die ik wil overbrengen komt dit keer namelijk behoorlijk dichtbij. En tegelijkertijd krijg ik het maar niet in een heldere vorm gegoten. Het is een verdraaid gecompliceerde bende, dit chronisch ziek zijn. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om me heen…

Mijn ouders, die tegen alle praktische bezwaren in een hondje in huis namen omdat ze wisten dat dat mijn allergrootste lichtpuntje zou gaan worden op de moeilijke dagen. Die keihard werken voor geld dat ineens voor een groot deel naar behandelingen voor hun zieke dochter gaat.

Mijn broers, die nooit meer als eerste aan de beurt zijn als de “én, hoe gaat het nu met jou?” vraag de revue passeert.

Vrienden en vriendinnen die bij mij op de bank komen zitten, meedenken over behandelingen en rekening proberen te houden met mijn absurde dieetrestricties (ik weet ook wel dat jullie liever pizza eten!).

Oude bekenden die me ‘stiekem’ kunnen volgen via Brave Dutchies, maar in plaats daarvan de moeite nemen om een berichtje te sturen en te laten weten dat ze met me meeleven.

Familieleden bij wie ik steeds opnieuw de gemengde hoop en verwarring in de ogen zie als het gaat om een nieuwe arts, een nieuw protocol, een nieuw dieet, de zoveelste poging om mijn gezondheid weer op de rails te krijgen. Waarom lukt het dan niet? Waarom is het herstellen niet zo makkelijk als “ze” steeds beloven?

Ik produceer altijd een grote glimlach en en antwoord met: “Het komt wel goed”, “Het heeft gewoon even tijd nodig”, of “Ik heb er wel vertrouwen in hoor”. Dat lijkt namelijk de enige optie om ons allemaal in de juiste richting te blijven sturen. De richting waarin we door blijven lopen, omhoog blijven kijken en niet twijfelen aan de vooruitgang die geboekt wordt.

We zetten allemaal ons beste beentje voor in een situatie zich die niet zo best leent voor zekerheid, veiligheid en voorspelbaarheid. Een situatie die al twee jaar lang wankelt en vraagt om aanhoudende hoop, veerkracht, vastberadenheid en aanpassingsvermogen. Hoewel we hier het meerendeel van de tijd geen gebrek aan hebben, zijn er ook momenten dat de moed even in de schoenen zakt. Ook daar moet ruimte voor zijn. Waar de situatie echter nog het meest om vraagt is liefde. En zo lang ik dit -op welke manier dan ook- liefde mag ontvangen en uitdragen, blijf ik wel overeind.

Er is veel dat ik niet weet momenteel. Veel dat ik niet kan beloven. Veel dat ik niet kan geven. Wat zou ik jullie graag verzekeren dat ik weer helemaal beter word. Maar hoewel ik die hoop nooit zal opgeven, blijft de toekomst voorlopig een bron van onzekerheid. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor jullie. En dat vreet me wel eens op van binnen.

Dus in plaats daarvan geef ik jullie een andere zekerheid mee. De zekerheid dat het goed komt, zelfs als het niet de ‘goede afloop’ is die we in gedachten hadden. De belofte dat elke keer als de golven weer te hoog zijn en ik op mijn bek ga, ik op zal staan en verder zal gaan. En de boodschap dat jullie altijd op mij mogen leunen, ook al gebeurt het nu vaak andersom.

En wat ik vooral graag wil zeggen is: dank je wel. Dank je wel dat jullie al zo lang en zo hard met me meevechten, meedenken, meeleven en -net als ik- niet van plan zijn om de handdoek in de ring te gooien. Zonder jullie had ik deze strijd met geen mogelijkheid kunnen voeren. Reken maar dat er straks -bij herwonnen gezondheid- een gigantisch feestje voor jullie komt!

****

Geschreven door // Lisanne
Foto door // Aleid Collaris