Brave Dutchies jubileum: open je hart en de rest komt vanzelf

Lieve lezers,

Eén van mijn favoriete passages uit één van mijn favoriete boeken van mijn favoriete schrijver (is het nog te volgen allemaal?) inspireerde me tot een gezamenlijke blog over het openen van je hart. Een blog ter ere van de allereerste verjaardag van Brave Dutchies!

Het opzetten van dit platform was voor mij destijds namelijk een behoorlijke sprong in het diepe. Ik zocht een online verzamelplek voor positieve en inspirerende -doch eerlijke- ervaringsverhalen rondom leven met een chronische ziekte of beperking, kon er eigenlijk geen vinden en besloot redelijk impulsief om er dan maar zelf een te beginnen. Overschatte ik op dat moment hoeveel werk het zou zijn om iets dergelijks draaiende te houden? Absoluut. Heb ik momenten gehad dat ik het erg moeilijk vond om mensen -via mijn schrijfsels- zo dichtbij te laten komen? Zonder twijfel. Heb ik spijt gehad van mijn keuze? Geen moment.

Wat in eerste instantie bedoeld was voor anderen, is uiteindelijk ook een vangnet voor mezelf geworden. In één van de eerste blogs die ik hier schreef, gaf ik aan hoe ik mijn gevoel regelmatig de rug toekeerde. De vraag: “Hoe gaat het nu met je?” lachte ik doorgaans weg of ontweek ik met pseudo positieve dooddoeners als “Ach, het kan altijd erger” en “Komt allemaal wel weer goed”. Het schrijven over mijn ervaringen heeft me geleerd dat het oké is om je kwetsbaar op te stellen. We zijn allemaal mensen en we doen allemaal, zij het op verschillende manieren, ons best om overeind te blijven. Delen helpt daarbij. Zacht zijn onszelf én voor elkaar helpt daarbij. 

Daarnaast heb ik een hoop mooie mensen leren kennen en hun bijzondere verhalen op dit platform mogen delen. Ik begon Brave Dutchies in mijn uppie en ben nu -een jaar later- omringd door een grote groep empathische, creatieve, ambitieuze, openhartige, moedige mensen. Mensen die daadwerkelijk durven te leven ondanks de beperkingen die hun lichaam ze oplegt.

Ik vroeg aan hen op welke manier zíj in het afgelopen jaar hun hart hebben geopend of gevolgd en de reacties raakte me diep. Een perfect cadeautje:

Stephanie: Met oudejaarsavond kreeg ik een miskraam. Klokslag 12 was mijn voornemen (die ik voor mezelf hield) om wel te rouwen om het verlies maar niet te blijven hangen in angsten dat het me niet gegund is en doemgedachten. Ik besloot het vertrouwen te houden dat ik een kindje in mn leven zou krijgen. Heel bewust positief gebleven. In maart deed ik een positieve zwangerschapstest. Toen werd ik wel enorm uitgedaagd om vertrouwen te hebben. In de periode die volgde staat vertrouwen, hopen, en angsten/trauma’s/oude pijnen loslaten centraal. Maar des te dichter ik bij mn eigen gevoel blijf, zonder oordeel mijn hart volg, des te mooier de wereld is.

Astrid: Ik heb mijn hart geopend door op Instagram dingen te plaatsen die ik doe, maak ervaar en voel. Mijn reis naar meer geluk en blijheid. En ik heb meer tijd voor mezelf gecreëerd door minder te werken en een hulp in de huishouding te nemen. Met chronisch vermoeidheid syndroom is tijd erbij om leuke dingen te doen……zoo fijn!! Ik heb een mindfulness training gevolgd en heb nu een coach.

Nicole: Hoe bijzonder is het om een stukje van reflectie te schrijven, na een periode van veel afscheid te moeten nemen. Van mijn oude leven. Van dierbare mensen. Van werk. Door alle negativiteit ben ik min of meer verbitterd geraakt. Toch zijn er heel veel (nieuwe) mensen geweest die mij zijn blijven steunen. Net zoals deze community. Hierdoor werd ik geraakt, zij hebben mijn donkere hart weer geopend. Door deze onvoorwaardelijke steun heb ik nu een heel nieuw leven kunnen opbouwen, rondom mijn ziekte MS.

Halverwege dit jaar heb ik mijn hart eindelijk weer kunnen volgen en ben ik veranderd van een hoopje chronisch zieke ellende in een professioneel levensgenieter met een chronische ziekte. Dit is een uitdagend, maar ontzettend – voor iedereen aan te bevelen – enerverend vakgebied.

Ik wil Lisanne feliciteren met het één jarig bestaan van Brave Dutchies, maar bovenal bedanken voor dit geweldige liefdevolle initiatief! Natuurlijk wil ik ook jullie, de Brave Dutchies community bedanken voor al jullie support! Dat we er nog maar heel lang voor elkaar mogen zijn!

Cynthia: Doordat ik fysiek en mentaal wat stapjes vooruit ben gegaan heb ik afgelopen zomer de stap durven zetten om weer op mezelf te gaan wonen. Superspannend! Want, hoe ga ik dat voor elkaar krijgen met zo weinig energie? Hoe zal het alleen zijn me afgaan als de pijn heel heftig is of als ik er gewoon even doorheen zit? Toch ben ik er voor gegaan. Ik was er echt aan toe en ik voelde dat het me zou lukken. En ja, het is soms ècht lastig en zwaar. Maar het is vooral heel erg genieten, hier, in mn eigen appartementje in een hele fijne stad. Dus het is het waard! Ik ben echt blij dat ik deze stap heb durven en kunnen zetten.

Paula: Ik durf steeds meer te luisteren naar wat mijn hart mij eigenlijk wil zeggen, zijn wie ik ben en de dingen durven doen waar ik blij van word. Minder werken opent ook weer nieuwe deuren tot nieuwe kansen en daar ben ik mijn diagnose (hoe gek ook) dankbaar voor.

Gido: Het afgelopen jaar ben ik begonnen aan een WT2 opleiding om trainer te worden van een fietscross club, Het maken van het huiswerk koste me moeite maar ik werd gesteund door diverse mensen en in het bijzonder me gezin. Na het behalen van me diploma ben ik trainer geworden van de jongste groep en heb ik me binnen de vereniging op me eigen tempo dingen mogen regelen en organiseren van diverse activiteiten binnen deze vereniging. Mooie initiatieven hebben we (gezamenlijk met andere) mogen realiseren. Nog mooiere staan er op de rol 🙂 (ik wilde meer foto’s plaatsen maar dat kon niet 🙂 )

Steffie: Ik heb m’n hart geopend door hier op Istagram mijn verhaal te delen en door m’n blog te schrijven voor Brave Dutchies. Het heeft mijn leven verrijkt doordat ik hier lieve kanjers heb mogen ontmoeten waarvan ik sommige ook in real life heb mogen ontmoeten. Door zelf open te zijn over je proces heb ik gemerkt dat ik anderen kan helpen, maar hierdoor ook zelf veel steun mag ontvangen. Zo bijzonder!! Ik had nooit verwacht dit te vinden hier op Instagram.

Elysia: Ik vond mijn droombaan en zei hiervoor mijn baan op. Mijn baan (zonder doorgroeimogelijkheden) met fantastische collega’s, goed salaris en hele goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Een groot risico maar ik was er van overtuigd dat mijn nieuwe baan nóg leuker zou worden. En dan moet je soms in het diepe springen. Na de eerste werkdag kwam ik huilend thuis. Het voelde zó niet goed. Ik liet de eerste werkweek over mij heen komen, het kón nog steeds heel leuk worden. Op vrijdagmiddag trok ik mezelf terug op de wc, vechtend tegen mijn tranen. Mijn mogelijke droombaan, waar ik me al maanden op verheugde, bleek één grote ramp. Ik nam me voor de dag zo goed mogelijk af te ronden en beloofde mezelf dat ik nooit meer terug hoefde gaan. En zo beëindigde ik na 5 werkdagen mijn proeftijd. Mensen om mij heen vroegen me of ik het niet wat langer had moeten volhouden, niet nog een keer het gesprek had moeten aangaan. Nee. Ik heb mezelf een paar jaar geleden beloofd dat ik noooooit meer met buikpijn naar werk zou gaan.

Ik belde na het weekend mijn vorige werkgever en vertelde dit verhaal. Blijkbaar kon ik niet op een beter moment bellen. Ik was welkom terug in een andere functie, met meer uitdaging, doorgroeimogelijkheden, een nog beter salaris en dezelfde secundaire arbeidsvoorwaarden. Geen seconde was ik bang voor wat de toekomst mij zou gaan brengen. Ik vertrouwde op mezelf en in mijn lot. Spijt? Not at all. Als ik niet weg was gegaan dan was er geen mogelijkheid geweest om door te groeien naar de plek waar ik nu zit. Dit was voor mij weer het bewijs dat ik echt mag en kan vertrouwen op mijn gevoel. En dat niets of niemand het waard is om je innerlijke rust te laten verstoren. Zeker geen werkplek.

Aleid: Sinds ik een jaar geleden voor onbepaalde tijd ben gaan fietsen door Nederland en binnenkort ook buiten onze landsgrenzen te zien zal zijn op de fiets, ervaar ik pas echt waar mijn hart voor klopt. Ik wil vrijheid ervaren, voelen dat ik leef en me richten op de vele mogelijkheden. En juist omdat het reizen met een chronische ziekte zeker niet van een leien dakje gaat, ervaar ik toch heel veel kracht.

Zo zijn veel van mijn teksten en gedichtjes tijdens deze (innerlijke) reis ontstaan en daar is de webshop van Schitterend Leven mee gevuld. Voor mij is dit werken en leven vanuit mijn hart ♡♡♡