Brief aan mijn lichaam

Liefste lichaam,

Dankzij jouw speciale ‘gave’ heb ik er een extra feestdag bij. Een dag die over de hele wereld gevierd wordt onder de noemer ‘World Arthritis Day.’ Ook al valt er niet echt iets te vieren, want jouw gedrag maakt me verre van blij.

Eerlijk? Zelf had ik nooit gedacht dat jij zo’n groot complot aan het voeren was. Maar nu ik het weet, heb ik je wel door. Al rond mijn twaalfde liet je merken dat je graag wat aandacht wilde. Je misleidde eerst de artsen door ze te laten denken dat de rugpijn de schuld was van de nieren, maar nee hoor, zij deden perfect hun werk.

Een korte tijd hield je je op de achtergrond. Tot je het weer nodig vond om me te komen storen. Wat genoot je ervan om me met felle rugpijn op te zadelen. Je bleef maar doorzetten tot er naar de oorzaak werd gezocht. Ook toen viel je nog niet door de mand, want die verkromming van mijn ruggengraat werd aangeduid als de dader.

Gelukkig kon de kinesist de pijn te verzachten en jaren aan een stuk heb je je voorbeeldig gedragen. Slechts één keer, het was hartje winter, gaf je me al een voorsmaakje van de toekomst. Weet je het niet meer? Nochtans had je ervoor nog gezwommen. Toen we daarna samen op de fiets zaten, liet je mijn knieën volledig verstijven. ‘Ik lijk wel een oma’, zei ik al lachend. Wat dacht je toen? Het lachen zal haar nog wel vergaan?

N a a r m a t e  d e  t i j d  v o r d e r d e  g r o e i d e  j e  c h r o n i s c h  a a n d a c h t t e k o r t . . .

Nochtans was ik je wel aan het verzorgen door te joggen. Het was je ding niet, denk ik. Dus kreeg je een driftbui. Met hevige heuppijn liet je me geen andere keus dan ermee te stoppen. Daarna veranderde je van strategie. Je viel me voortdurend lastig met extreme vermoeidheid. Door samen heel vroeg te gaan slapen werd je gelukkig wel wat milder voor me.

Het is me wel duidelijk geworden hoe hardnekkig je kan doorzetten. Eén keer per week naar de step aerobics gaan was blijkbaar dik tegen je zin. Volgens mij heb je toen besloten: ik ga me kenbaar maken. Zo begon een reeks van onderzoeken. Je genoot er precies wel van om het de artsen moeilijk te maken. Op röntgenfoto’s liet jij je nooit of te nimmer zien. Je ware identiteit maakte je pas kenbaar na verschillende MRI-scans. In oktober 2014 viel definitief het doek over je geheimzinnig gedrag. Abrupt werd je ontmaskerd. Nu weet ik wel wie jij bent en wat jij doet. 

Geachte HLA B27 negatieve non-radiografische axiale spondyloartritis, mag ik vragen waarom jij mij aanvalt? Waarom jij het verschil niet meer kent tussen gezond weefsel en indringers? Denk je dat het fijn is om werkelijk overal ontstekingen en hevige spierpijnen te hebben? En, oh dat vind je toch ook fijn: stroom doorheen mijn lichaam laten lopen. Of nog één van je favoriete bezigheden: me grieperig laten voelen, zonder effectief de griep te hebben.

Om jouw verlangen naar aandacht enigszins te temperen zijn kinesessies hét ideale medicijn. Dag in dag uit ben ik met je bezig. Manuele therapieën, stabilisatieoefeningen, conditietraining, osteopathie, kilometers kinesiotape. Werkelijk alles staat in het teken van jou. Soms ben je tevreden en stil, soms ontevreden en luid. En dan kan ik zo kwaad op je zijn.

E n  w e e t  j e  w a t  s o m s  n o g  h e t  e r g s t e  i s ?  N i e m a n d  z i e t  w a t  j e  m e t  m e  d o e t .

Want zo ben je wel: onzichtbaar en bovendien ook nog eens onvoorspelbaar. Elke dag bezorg je me weer verrassingen. Die ontdek ik vooral in de ochtend. Wat jij me dan bezorgt, draag ik meestal een hele dag met me mee.

Mijn eigen agenda loopt duidelijk niet gelijk met die van jou. Ik kan dan wel proberen mijn eigen wil door te drijven, maar dan fluit je me meteen en onverbiddelijk terug. Niet mijn, maar wel jouw wil is wet in het land van reuma. Enkel de bewoners van dat land begrijpen dat.

Lichaam, je maakt het me behoorlijk moeilijk. En toch, ergens kan ik je ook dankbaar zijn. Want wat je me leerde is om voor mezelf te zorgen. Je brengt me dichter bij wat echt belangrijk is: een gezonde geest in een gezond lichaam. Zonder jou zou ik niet beseffen hoe heerlijk het is om weinig tot geen pijn te hebben. Op deze Wereld Reuma Dag verwens ik je niet, maar omarm ik je om die reden. Vanaf nu zal ik op deze dag extra genieten en mezelf verwennen ter compensatie van alle mindere momenten. Op deze dag is het niet meer jij en ik, maar wij. Tenslotte zullen we nog een leven lang samen doorbrengen. En ook al zal ik je nog vaak vervloeken, toch probeer ik op deze dag vrede met je te zoeken. 

Veel liefs

Mille

****

Illustratie en tekst // Mille Vermeulen