Vandaag een jubileum om niet te vieren. Vandaag is het exact twee jaar geleden dat ik voor het laatst op een podium stond. Mijn eindexamenconcert, puur op adrenaline en wilskracht, want mijn lichaam wilde al een hele tijd niet meer. Ik kijk er met gemengde trots en verdriet op terug.
Muziek was van kleins af aan mijn identiteit. Ik zag niets anders, deed niets anders en wilde niets anders. Totdat ik stapje voor stapje gedwongen werd om het op te geven. Eerst moest ik stoppen met spelen, daarna met lesgeven en uiteindelijk ook met schrijven.
Ben je nog zangeres als je jarenlang geen microfoon in je hand hebt? Ben je nog componist zodra de noten voor je ogen beginnen te zwemmen? Ben je nog muzikant als je het weken achter elkaar niet eens verdraagt om naar muziek te luisteren? En zo niet, wie ben je dan nog wel?
Dat moest ik met vallen en opstaan gaan uitzoeken. Ik heb geleerd dat muziek niet het belangrijkste in het leven is. Liefde, gezondheid en geborgenheid staan daar mijlenver boven. Ik heb ook geleerd dat ik er als persoon mag zijn, los van mijn muzikale capaciteiten. Er bleef gelukkig nog iemand over, toen dat tapijt met een ruk onder mijn voeten vandaan getrokken werd. Iemand die -tegen eigen verwachtingen in- graag de connectie met anderen opzoekt, haar creativiteit op verschillende manieren kan exploreren en ongelooflijk kan genieten van de meest triviale dingen.
Desalniettemin was het een groot deel van mijn leven dat zomaar even van me afgepakt werd. Ik heb lang gedaan alsof -en misschien zelfs wel gedacht dat- ik dat niet zo erg vond. Het bouwen aan een carrière als zangeres was immers zwaar geweest voor mijn lichaam, mijn stem en mijn zelfwaardering.
Laatst bekeek ik een interview met één van mijn favoriete actrices dat de juiste snaar raakte. Ze deed een boekje open over de pijn, afwijzing en onzekerheid die vooraf was gegaan aan haar succes. Ze noemde het acteren een “vortex”. Een vortex waar ze op de een of andere manier steeds weer ingezogen werd tegen gezond verstand in. Hoe ze zich bij elke tegenslag afvroeg: “Is dit iets dat ik kan gebruiken om mezelf en mijn acteerwerk te verbeteren of is dit de zoveelste hint dat ik knettergek ben en deze droom nooit meer dan een illusie wordt?” Hoe ze elke keer probeerde om afstand te nemen van het acteren en het haar vervolgens toch weer leek te roepen: “Joe, hier ben ik, grijp me alsjeblieft aan”.
Ik heb alle reden om van het tweede scenario uit te gaan. Het ik-ben-knettergek-scenario. Gehandicapte stembanden, een afweerstoornis die geregeld voor luchtweginfecties zorgt en nu de ziekte van Lyme die, zomaar wanneer ze daar zin in heeft, mijn concentratievermogen op zijn kop zet.
En toch ben ik sinds een tijdje, op de momenten dat mijn hoofd het toestaat, weer muziek aan het schrijven. Ik weet niet precies wat de aanleiding was om het op te pakken…ik voelde simpelweg dat ik het moest doen. Ook al heb ik flauw benul of ik me ooit goed genoeg zal voelen om de composities af te maken, op te nemen of uit te voeren. Misschien is het juist omdat die druk eraf is dat ik de liefde voor muziek met gemak weer terugvind. Dat ik terugga naar de tijd voor die allereerste beer op de weg, toen het me enkel plezier en zelfvertrouwen bezorgde. Het blijft een “chachacha” van componeren en incasseren. Soms krijg ik wekenlang geen noot op papier en soms rolt er in een dag een half arrangement uit.
Muziek omvat niet meer mijn leven. In die hoedanigheid komt het ook niet meer terug; daarvoor ben ik zelf teveel veranderd. Maar wat ben ik blij en dankbaar dat het me nog steeds vastgrijpt, meesleurt en uitdaagt. Dat ik iets heb dat me af en toe doet vergeten hoe ziek ik ben, sterker nog, dat alles om me heen kan laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Iets waarmee ik mijn belevingswereld tastbaar kan maken voor mezelf en voor anderen. Iets waarmee ik hopelijk aan het eind van deze rit aan jullie kan laten horen hoe het voor me geweest is. Iets dat troost biedt op de meest troosteloze momenten. Een creatieve en intelligente uitlaatklep. Een bron van inspiratie. Mijn vortex. En, lieve Brave Dutchies, wat gun ik jullie er allemaal zo eentje!
****
Geschreven door // Lisanne
Titelfoto door // Felipe Pipi
Juist ! Geniet van deze momenten, slurp van die energie… en als het er niet is, dan even niet… Muziek is zoooooooo fijn… Ik heb veel zorgen om mijn oude vader en moeder. Mijn vader loopt tegen hetzelfde aan als jij… alles willen en niks meer kunnen. Ik heb hem over jou verteld. He, zegt ie, dat is hetzelfde als ik… maar dan 64 jaar jonger… (Hij heeft COPD)
Muziek laat alles even verdwijnen… het slurpt je op… het doet iets met je…
En soms is het te moeilijk… te verdrietig…. en dan laat ik het liggen…
Maar ik weet dat Muziek er altijd voor me is…
in welke vorm dan ook !
Lieve Lisanne… ik gun jou van harte jouw muziek !