Eens in de zoveel tijd word ik overspoeld door twijfels en jawel, het is weer eens zover.
Even bij bet begin beginnen; zoals ik in een eerder blog schreef is manlief niet zachtaardig terecht gekomen in een omhelzing met een boom en speelde ik voor zuster Clivia. Ik speelde mijn rol met verve, rende op mijn manier de benen onder mijn instabiele lijf vandaan, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat deze rol mij echt niet op het krakkemikkige lijf is geschreven. Het (mijn lijf dus) ging al vrij snel in protest en op een gegeven moment voelde ik iets verschuiven in mijn onderrug. Gelukkig had mijn vriendin een oplossing in de vorm van het aanbieden van een hoog/laag bed. Het bed werd vakkundig gesloopt en bij ons boven weer in elkaar gezet door snel opgetrommelde vrienden en broer, top! Dit scheelde, ik hoefde manlief niet langer uit bed te sjorren, hij kon het nu zelf.
Helaas bleek dat ik ook zonder zijn hulp mezelf in de kreukels kan helpen. Even een wasje ophangen, een buiging richting de wasmachine (heeft die ook verdiend na jaren trouwe dienst) en het leed was weer geschiedt. Bliksem in de onderrug én in de benen; ik weet uit ruime ervaring, foute boel. Damn, shit, hell, vloek, scheld, tier! Bezoekje huisarts, rust en volgende week naar de eigen dok, het vermoeden is dat de hernia weer aan het klooien is.
En daar gaan we weer, meer liggen, verhoging morfine en pijn. En dan komt het, de twijfels, kan ik toch niet beter gewoon wat doen? Manlief kan met vier gebroken ribben meer als ik?! Maar als ik meer doe (ja, deze idioot blijft gewoon proberen) heb ik nóg meer pijn en het is al echt wel genoeg. Wat moet je dan, als liggen niet helpt, lopen je letterlijk op je knietjes dwingt en alles altijd pijn doet. Als je de morfine al te hoog hebt. Wat moet je dan? Als je arts het ook niet meer weet, als je dan weer gaat twijfelen aan je gezonde verstand?
Ik kruip achter de computer, klooi wat aan om dan maar in ieder geval iets nuttigs te doen. Help zoonlief een beetje, de boete volgt uiteraard. De temperatuur in mijn lijf is weer standje vrieskist (al is het nergens koud), ik voel mijn systeem uitschakelen, voel de linkerkant van mijn gezicht doof worden en leg me er dan toch weer letterlijk bij neer.
Wat moet ik aan met dit lijf, ik kan accepteren wat ik wil, ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Het is weer twijfeltijd, het is weer chaos in mijn hoofd. Zoveel ideeën, zoveel willen, zoveel niet kunnen en zoveel frustratie. Het houdt gewoon nooit op. Net als de seizoenen, de vicieuze cirkel van het leven geldt ook in mijn leven. Herfst is van loslaten, ook ik moet dat doen, ieder jaar opnieuw…
****
Geschreven door // Martine Reesink