Hoe schrijven mijn uitlaatklep maar bovenal mijn redding werd

Schrijven heeft me geheeld en gered. Klinkt ietwat melodramatisch misschien, tegelijkertijd is er geen woord van gelogen. Dit jaar is het tien jaar geleden dat mijn hele leven op zijn kop stond. Ik viel flauw, de hele dag door, zo overal en nergens. En niemand wist wat ik had. Stelde ik mezelf aan? Deed ik het voor de aandacht? Was ik gek geworden? Wie het wist mocht het zeggen. Ik was de weg en mezelf onderweg verloren. Op zoek naar antwoorden en een diagnose pende ik dagboeken vol. In de hoop om nog ergens een touw aan vast te kunnen knopen. Mezelf te snappen. In een wereld waarin alles omver viel, wist ik niet meer hoe ik mezelf staande moest houden. Een voor een vielen al mijn zekerheden weg en bleef ik achter met niets. Een dagboek, pen en een opname in een kliniek.

V o l l e d i g  o p g e b r a n d  o p  m i j n  t w i n t i g s t e 

Waar iedereen stappen vooruit zette richting een diploma, een baan en nog meer geveinsde zekerheden, zat ik arbeidsongeschikt in een kamertje van vijf bij twee. Ik kon niet geloven dat dit mijn leven was. Dat lot weigerde ik te accepteren. Ik wilde weten of anderen in mijn situatie (ik bleek uiteindelijk een conversiestoornis te hebben) genezen waren. Terug naar hun leven voor de conversie konden. Maar wat ik om me heen zag in de kliniek waren mensen die alleen maar zieker en zieker werden. Er leek geen perspectief naar herstel te zijn. Er waren geen boeken en destijds al helemaal geen blogs of Facebookpagina’s waar lotgenoten hun ervaringen deelden. En wat had ik daar een behoefte aan. Ik wilde weten dat er meer was dan dit. Dat het leven beter zou worden. Dat ik beter zou worden.

Z e l f s  w e g  v a n  H y v e s

In mijn zoektocht naar herstel pakte ik mijn pen en schreef mezelf uit mijn eigen situatie. Dit was geen proces van weken of maanden, maar jaren. Waar ik mezelf eerst verstopte uit schaamte durfde ik jaar na jaar steeds een stukje van mezelf te laten zien. In het begin had ik alles wat online stond, dat was destijds Hyves, verwijderd en offline gehaald. Niemand mocht weten wat er van mij terecht was gekomen. Totdat ik gevraagd werd voor een interview door een bekend Nederlands tijdschrift. Of ik mijn verhaal wilde delen. Met naam en toenaam. Daar heb ik lang over nagedacht en goed overlegd met mijn familie. Of zij dat wel zagen zitten. Zij stonden achter mij. En toen het interview uitkwam kreeg ik zoveel gave en vooral positieve reacties, daar schrok ik gewoon van! Ik had me altijd alleen maar gefocust op wat mensen wel zouden zeggen en dacht dat het vooral negatief zou zijn. Dat bleek in mijn geval niet zo.

Natuurlijk waren er heus wel meningen, maar die kwamen niet in mijn mailbox terecht. Dat interview sterkte me, in diezelfde week zette ik mijn blog op en online. Ik wilde mijn weg naar herstel delen. Ondertussen was ik ook gestart met het schrijven van mijn eerste boek en ik wilde onderzoeken of er draagvlak was voor mijn verhaal.

1000 exemplaren verder

Die blog heb ik vier jaar lang bijgehouden en heb ik wekelijks geschreven over wat ik tegenkwam en ontdekte in mijn weg naar herstel. Die blog heeft zoveel voor mij betekend en gedaan. Ik ontdekte dat ik niet alleen was in de gevoelens en vragen die ik had. Dat ik zelfs niet zo gek was als dat ik dacht. Dat gezonde mensen ook wel eens dachten wat ik dacht. De schaamte die ik altijd voelde loste blog voor blog op. En ik durfde ook mijn boek te schrijven en uiteindelijk te delen. Wat een droom was dat die uitkwam. Ook dit ging absoluut niet vanzelf, ik heb ervoor gestreden en uiteindelijk ben ik super blij met hoe het gegaan is. Inmiddels heb ik bijna 1000 exemplaren verkocht en heb ik veel mooie berichtjes mogen ontvangen van lezers die zich herkennen in mijn verhaal.

W a t  s c h r i j v e n  m i j  g e l e e r d  h e e f t ?

Durf jezelf te laten zien. In ieder geval aan jezelf. Durf jezelf te zijn met alles wat je in je hebt. Je hoeft er geen Instagram account voor aan te maken of een blog te starten. Kies jouw level van comfort en hoe ver wil je gaan.

Ik wist ook niet hoe mijn boek er zou komen maar ik wist wel dat het er moest komen. Er waren anderen die vonden dat het beter of anders moest. Korter. Een andere vorm. Het kon commerciëler. Absoluut. Ik kreeg zelfs een boekendeal als ik het anders op zou schrijven. Ik kon het niet. Ik moest en zou varen op mijn intuïtie. En tot nu toe heeft deze me nog nooit teleurgesteld. Met welk resultaat dan ook. Voor mij is commercieel succes nooit het einddoel geweest.

D e  b i t t e r z o e t e  v e r l e i d i n g 

Gedurende de tijd heb ik me toch laten verleiden. Ik tekende vorig jaar een boekencontract bij een uitgeverij met het idee dat dit me verder zou brengen in mijn schrijverscarrière. Tegen beter weten in. Ik wilde op dat moment niet nog een boek schrijven over de ziekte die me jarenlang in haar greep hield. Maar die inmiddels goddank wel achter me lag. En toch heb ik volledig rationeel gekozen voor deze weg. Ik zou goede begeleiding krijgen van een professionele en ervaren redacteur. Dat leek me wel een mooie uitdaging. Tegelijkertijd schreeuwde alles in mij dat ik het niet moest doen.

Een jaar later, maart 2017, met een afgerond manuscript voor me, kreeg ik de boodschap dat de uitgeverij niet verder met me zou gaan. Per direct. Ontslagen. Geen boek meer. Het zette me even met beide benen op de grond. Ik schaamde me opnieuw. Want dit was niet het succesverhaal waar ik me een jaar eerder voor op had gegeven. De weg naar meer. Nee, dit was een behoorlijke klap. Maar ook een wake up call. Ik had zo geworsteld met dit boek. Het heeft het uiterste van me gevraagd. Het kostte me ongelofelijk veel energie. En bracht me weinig positiviteit. Iedere keer opnieuw moest ik mezelf forceren. En ook in deze periode pakte ik als vanzelf mijn pen en papier. Schrijven is en zal altijd de rode draad in mijn leven bleven. Op welke manier dan ook.

Wat schrijven mij heeft gebracht:

• luisteren naar intuïtie
• durven bewandelen van eigen pad
• doorzetten, maar niet ten koste van mezelf
• zelfvertrouwen, maar ook het doorbreken van schaamte
• dat ik lang zo gek nog niet was

Ik gun jou ook je eigen uitlaatklep waarin jij jezelf mag en kan zijn en steeds meer in aanraking komt met jouw eigen intuïtie.

Benieuwd naar mijn boek? Je leest hier meer en bestelt hem via http://deborahdepoorter.nl. Daar blog ik ook over de balans die ik zoek tussen ambitie, gezondheid en succes.