Nina: Tekentherapie

Wat ik zo fijn vind aan het tekenen en schilderen, is dat ik me daarbij weer eventjes mezelf voel. Het moet gezegd: echt praktisch blijft het niet in bed en ik heb een heel arsenaal aan hulpmiddelen verzameld om het voor mij haalbaar te maken, maar wanneer ik eenmaal bezig ben vergeet ik dat allemaal. Ik combineer de kleuren, verbind de lijnen en maak mijn kleine wereld eventjes groot.

Op mijn 15e kreeg ik plotseling erge buikpijn. Helaas werd die dag in het ziekenhuis niet gezien dat dit werd veroorzaakt door een blindedarmontsteking en kon deze ontsteking mijn lichaam op zijn kop zetten. 3 weken later en vele kilo’s lichter was mijn leven ineens veranderd in een nachtmerrie. Aan slangen en beademingsapparatuur lag ik op Intensive Care en vocht ik voor mijn leven.

Het is inmiddels ruim 11 jaar later en deze 11 jaar zijn niet gemakkelijk geweest. Ik knapte maar niet op na mijn ontslag uit het ziekenhuis en kreeg niet de begeleiding om om te gaan met wat ik en mijn lichaam hadden meegemaakt. Ik was jong en wilde niet accepteren dat mijn leven veranderd was. Toch was het mijn lichaam dat mij na een aantal van die jaren van gevecht terugfloot. Ik kwam opnieuw terecht in het bed dat ik juist zo graag alleen nog maar ‘s avonds wilde zien, als afsluiting van een drukke dag. Ik moest ermee leren leven dat er in de IC-periode iets stuk was gegaan in mijn lichaam, wat zich niet heeft hersteld.

D e  d a g e n  z i j n  s o m s  l a n g . E e n z a a m  o o k  –  w a n t  p r i k k e l s  z i j n  s i n d s  i k  w a k k e r  w e r d  o p  I C
a l t i j d  e e n  p r o b l e e m  g e b l e v e n .

Mijn spieren doen door zenuwschade niet meer wat ik wil. Mijn bloedvaten knijpen niet meer goed samen, waardoor mijn hartslag enorm hoog wordt wanneer ik ga staan of zitten. Wat zijn dan dingen waardoor je je nog even fijn kunt voelen, in een lichaam dat soms zo onveilig voelt?

Er staan dózen vol van alle dingen die ik heb geprobeerd – van naaien tot haken tot zelfs programmeer-cursussen. Vaak waren de spieren in mijn handen het probleem. Of het vroeg toch teveel van mijn hersenen, die voorheen juist niet genoeg konden krijgen van een beetje uitdaging. Na jaren van ‘mislukte projecten’ probeerde ik vorig jaar een keer wat met de aquarelverf van mijn moeder. Het kostte weinig kracht en in een korte tijd kon ik toch iets maken waar ik blij van werd. Ik ben er niet meer mee gestopt.

H e t  g e e f t  m e  h e t  g e v o e l  d a t  i k  m e e r  b e n  d a n  m i j n  z i e k t e , m e e r  d a n  w a t  m i j  i s  o v e r k o m e n .

Ik geniet ervan om mijn tekeningetjes op Instagram te plaatsen, waar de meeste mensen waarschijnlijk niet eens weten dat ik zo’n ander leven leid dan zij. Het maakt mij sterker en geeft me structuur. En als ik echt even hardop mag dromen? Wie weet dat ik er dan ooit wat meer mee kan doen – om op mijn bescheiden manier wat bij te dragen aan de wereld, om die wereld een stukje mooier maar ook wat eerlijker en menselijker te maken. Want juist doordat ik veel pech heb gehad, weet ik ook hoeveel geluk ik heb. Met een dak boven mijn hoofd, een grote familie, genoeg te eten en een gezondheidszorg die zeker niet perfect is, maar die er wel ís en mij toch mijn leven heeft gered, zonder mij hierna voor de rest van mijn leven in de schulden te brengen.

Voor de underdogs in de wereld, voor de mensen die soms onzichtbaar lijden, de mensen die ook in onze maatschappij soms het gevoel krijgen dat ze niet mogen bestaan, hoop ik op de een of andere manier ooit wat meer te kunnen betekenen. Want de grootste les die ik in al die jaren heb geleerd – is dat pech iedereen kan overkomen.