Nu ik terugkijk, zie ik plotseling dat ik er altijd al een handje van heb gehad: vluchtgedrag. Nou…niet zozeer vluchtgedrag als wel het zorgvuldig inplannen van vluchtopties. Standaard een plan B paraat hebben. Er is al-tijd een deel van mij geweest dat in de startblokken stond om als een malloot de andere kant op te rennen. In elke relatie, elke baan, bij elke uitdaging, elke taak, elke overwinning en vooral: bij elke fout. Want stel je eens voor wat er allemaal mis zou kunnen gaan, de consequenties die ik dan onder ogen zou moeten zien -óf- dat het gras daadwerkelijk groener is aan de overkant…
V o o r b e e l d é é n : Tijdens mijn voorbereidingen op de conservatorium audities -die in combinatie met de eindexamens al zwaar genoeg waren- was ik dagelijks aan het skypen met families in Schotland bij wie ik eventueel zou kunnen komen helpen als het hele muziekstudie-plan in de soep zou lopen. Na de complete afgang van een afwijzing zou in het land blijven immers uitgesloten zijn. (Ik werd meteen aangenomen en moest zo’n 25 Schotten teleurstellen, true story.)
V o o r b e e l d t w e e : De paginalange lijst op mijn computer bestaande uit vrijwel alle mogelijke behandelopties voor mijn ziekte. Het resultaat van dagen, misschien wel weken gevuld met obsessieve research en consequent wantrouwen. Toen ik voor het eerst tegenover mijn behandelend specialist zat, speelde ik in mijn achterhoofd dwangmatig dit lijstje af om mezelf gerust te stellen dat zijn aanpak écht niet mijn laatste strohalm zou zijn. (Je voelt hem aankomen: ik zit vandaag de dag nog steeds bij dezelfde arts.)
En nu is het hartje winter in Nederland, ben ik al veel te lang ziek, kan ik vanwege mijn zware behandeling niet werken en wordt het voor het eerst in jaren een vrij-gezellige Valentijnsdag. Tsja. Ga daar maar eens aanzitten. “Dat gaan we mooi niet doen hoor”, zegt het pedante stemmetje van binnen dan. Dus betrap ik mezelf erop dat ik met mijn neus in de reiscatalogi zit. Snel een weekje naar de zon met mama? Op reis naar de Balkan met een groepje bejaarde reumapatiënten? Of de Dolomieten, man, wat wil ik die ineens graag zien…
I k w i l w e e r w e g . I k w i l w e e r s p r i n t e n . E v e n n i e t v o e l e n w a t e r a l l e m a a l t e v o e l e n v a l t . E v e n d o e n a l s o f e r n i e t s a n d e r s
b e s t a a t d a n d e z e e , d e z o n , e e n t a a l d i e i k n i e t v e r s t a e n e e n b o r d m e t e t e n d a t i k n i e t h e r k e n .
Ook deze voel je vast aankomen: stiekem weet ik best dat ik daar niets mee op zal schieten. Want uiteindelijk moet ik weer terug naar Nederland, terug naar de kou en belangrijker nog: terug naar mezelf. Weet je wat dus veel mooier zou zijn? Veel dapperder ook, daar zijn we immers “Brave Dutchies” voor. 100% focus op plan A. Er simpelweg z i j n , op elk willekeurig moment. Zitten met mijn pijn, zitten met mijn zorgen, zitten met mijn angst, zitten met de eenzaamheid. Hallo, menselijke ervaring! Voelen zonder grenzen. Accepteren dat het soms van voor tot achter klote is. En vooral, v e r t r o u w e n. Vertrouwen dat er een dag komt dat ik -zelfs als ik alle keuze van de wereld heb- preciés wil zijn waar ik op dat moment ben. Niet meer en niet minder. Zonder nooddeur.
Ps. die vakantie is trouwens wel geboekt hoor. Gewoon, omdat we dat verdienen 😉
****
Geschreven door // Lisanne