Mensen als jij en ik

Schrijven is één van mijn grootste hobby’s. Dit werkt ook therapeutisch voor mij. Voor het eerst in mijn leven heb ik een ‘writers block’. Net nu ik jullie hier namens Brave Dutchies welkom mag heten. Al ruim een week probeer ik een stukje te schrijven, ik schrijf altijd op gevoel. Ik heb voor het eerst meerdere documenten geopend. Toch ben ik nog steeds niet tevreden. En ik begrijp nog niet zo goed waarom. Ik begin maar bij het begin.

Toen ik 30 werd ben ik een blog begonnen, een hilarische blog over mijn grappige leven en ervaringen. Leuke baan, leuke vriendinnen, altijd naar leuke feestjes. Ik ontmoette mijn vriendje via mijn blog. Wat ik niet deelde is dat ik bang was. Dat er op de achtergrond iets gebeurde wat ik niet kon delen. Iets dat mij kapot maakte. Tegelijkertijd kwam ik terecht in een arbeidsconflict en kwam ik thuis te zitten. Weg structuur, welkom laatste druppel! Angst- en paniekaanvallen ontwikkelden zich snel. Binnen een paar maanden kwam ik de deur liever niet meer uit. Het openbaar vervoer werd door mij afgezworen, ik vermeed plekken waar ik weinig of geen overzicht had. Mijn leven werd steeds kleiner en beperkte zich uiteindelijk tot bed en de bank.

I k  w a s  z ó  b e l a c h e l i j k  m o e .  S l a p e n  d e e d  i k  m a k k e l i j k  1 4  u u r  p e r  d a g , i k  b l e e f  m a a r  m o e .

Op de meest vreemde plekken viel ik in slaap. Mijn spieren deden pijn. Na een paar bezoekjes aan de huisarts kwam ze met de conclusie: ik was op. Chronisch vermoeid, uitgeput. Heel kort vertelde ik wat ik de afgelopen 10 jaar had meegemaakt. Ze vond het gek dat ik nog overeind stond. Volgens haar kon ik drie dingen doen. Niets, wekelijks naar een psycholoog en deze ‘onder de tafel lullen’ of mezelf aanmelden voor een revalidatie-traject. Angstig koos ik voor het laatste. Na een pittige intake kwam de eerste confrontatie. Naast het chronisch vermoeid zijn bleek ik ook PTSS te hebben, een typische HSP-er te zijn en bleek ik depressief.

E e n  d e p r e s s i e , i k ? !  Met mijn leuke leven. Mijn lieve vriend, ons fijne huis, die topvriendinnen van mij. Natuurlijk was het moeilijk geweest de afgelopen jaren. 5 keer verhuizen in 3 jaar, op de vlucht zijn was best pittig. Tja, mijn jeugd was niet gemiddeld. Een arbeidsconflict was niet leuk. Maar zó erg was dat alles niet. Ik begreep niet hoe dit kon, ik was namelijk echt gelukkig met de dingen die ik had.
Na een week revalideren stond mijn wereld op zijn kop. Mijn waarheid bleek een grote overlevingsstrategie. Mijn held bleek de boosdoener. Mijn jeugd was beroerder dan ik dacht. Maar eerst moest ik door die vreselijke angsten heen. EMDR, mijn grote nachtmerrie. Pas dan zou er ruimte ontstaan om naar de rest te kijken. Met knikkende knietjes ging ik het gevecht aan. Een periode van pijn, eindeloos verdriet en herbelevingen brak aan. Na 8 weken bikkelen was ik mijn volledige identiteit kwijt.

N a  2 0  w e k e n  n a m  i k  a f s c h e i d  v a n  h e t  b e h a n d e l t e a m .  A l s  e e n  s t e r k e ,  z e l f b e w u s t e  v r o u w .  A l l e  p u i n  h a d  i k  o p g e r u i m d , e r  h i n g  s l e c h t s  n o g  e e n  l e g e  r u g z a k  m e t  w a t  k l e i n e  r o m m e l t j e s .

Ik had na tien jaar werken in het onderwijs mijn baan opgezegd, was de confrontatie met mijn omgeving aangegaan, had het contact met mijn moeder verbroken, liet mijn leven niet meer leiden door angst. Ik had geleerd om voor mezelf te zorgen. Maar nu echt, vanuit liefde en compassie voor mezelf. Ik had geleerd te luisteren naar mijn hart en lijf. Mezelf te geven wat ik nodig had. Ik leerde een hele belangrijke les, dagelijks pas ik deze les nog toe. In voor mij lastige situaties vraag ik mezelf of ik de situatie kan veranderen. Dit kan bijna nooit. Maar vaak kan ik wel de omstandigheden veranderen om de situatie voor mij behapbaar te maken, of zachter.

Mijn proces ben ik blijven delen op mijn blog. Doodeng! Zo kwetsbaar had ik me niet eerder opgesteld. Het heeft even geduurd tot ik mijn lezers durfde mee te nemen. Het voelde als een opluchting te schrijven. Ik werd gek van de vraag ‘hoe gaat het met je?’. Door te schrijven nam ik mensen mee in hoe het ging, waar ik doorheen ging. Zonder dat ik verder iets hoefde uit te leggen. Lezers herkenden dingen, ik werd aangemoedigd. Ik voelde me niet alleen. Ik ontving privéberichtjes van mensen die ook EMDR hadden gehad en wat het voor hen heeft gedaan. Dat gaf hoop. Maar ik kreeg ook berichtjes van mensen die door het lezen van mijn verhaal zelf stappen durfden te nemen, het gevecht aangingen. Toch ben ik na deze 20 weken gestopt met het schrijven van mijn blog. Deze cirkel was rond.

H e t  s c h r i j v e n  b l e e f  e n o r m  k r i e b e l e n  e n  n a  e e n  h a l f  j a a r  v o n d  i k  e e n  n i e u w e  m a n i e r .

Ik opende een Instagramaccount en koppelde hier WordPress aan. Ik begon aan een nieuw boek. Over een zelfbewuste, sterke vrouw, midden in haar leven. Wonende in Utrecht, met een lieve vriend, een hond, een baan en vriendinnen. Een vrouw die worstelt met veel dingen, het leven niet altijd begrijpt en het leven best heel moeilijk vindt. Die accepteert dat er moeilijke dagen zijn en precies weet hoe ze voor zichzelf moet zorgen. Een vrouw die heel dicht bij zichzelf blijft, op haar eigen grappige manier. Een vrouw die het soms moeilijk te accepteren vindt dat haar energievoorraad heel beperkt is en dat ze niet alles kan wat ze zou willen. Een vrouw die weet dat er altijd lichtpuntjes te vinden zijn. Zelfs op de meest donkere dagen. En die nu graag anderen helpt met het zoeken naar en het zien van lichtpuntjes.

Vandaag deel ik dit met jullie. Als lichtpuntje, (h)erkenning. Mentaal of fysiek ziek zijn is eenzaam. Deze eenzaamheid lijdt vaak tot nog meer problemen. Afzondering, depressie, onzekerheid, schaamte, eetproblemen en soms zelfs tot zelfbeschadiging of suïcidaliteit. Het is zo verschrikkelijk belangrijk om te weten dat je niet alleen bent. Dat wij niet alleen zijn. We mogen dankbaar zijn dat we elkaar hebben.

E n  g e l o o f  m i j , d e l e n  m a a k t  e c h t  l i c h t e r . A l l e e n  a l  o m  e l k a a r  t e  k u n n e n  v i n d e n , m o e t e n  w e  d e  t a b o e s  d o o r b r e k e n ;
v a n  o n s  l a t e n  h o r e n .

Taboes doorbreken kunnen we alleen met elkaar, naast elkaar. Hand in hand. Met dit schrijven laat ik van mij horen en steek ik, mede namens Brave Dutchies, mijn hand naar jullie uit. Met heel mijn hartje hoop ik dat jullie hier lichtpuntjes zullen vinden in alle verhalen van sterke, dappere mensen. Mensen als jij en ik. Ik wens dat het hoop geeft en dat je inziet dat je niet zo veel verschilt van mij, van ons. Hier mogen we onszelf zijn en leren van en met elkaar.  W e e s  w e l k o m ! 

Liefs,

Lies

****

Geschreven door // Elysia