het blazen van bubbels in The Great Barrier Reef en het barsten van mijn reis bubbel

Terug komen in Nederland was letterlijk alsof ik vrijwillig in een levensgrote koelkast stapte. Gekkenwerk, maar het positieve is dat ik mijn handen en voeten niet altijd voel met deze kou dus de pijn is ook iets gedempter. In Australië ging dat precies de andere kant op. De laatste weken reisde ik meer naar het noorden toe, dus het werd warmer en warmer. Mijn enkel ging hierdoor meer opzwellen waardoor het gepaard ging met meer pijn en bovendien meer onvoorspelbaarheid. Wat jammer is, want onvoorspelbare hevige pijn vernietigt de meerwaarde van mijn o zo gewaardeerde prioriteitenlijstje. Zo had ik grootse plannen om vanuit Port Douglas naar Kuranda ( = regenwoud = natuur = prioriteit nummer 1!) te gaan. D

Die dag ervoor was ik braaf gebleven door niet te veel te lopen. Alleen maar om de volgende dag wakker te worden met te veel pijn om te gaan. Dat was wel even balen! Ik heb de dag door moeten brengen in het hostel. Niet alleen heb ik een hekel aan niks doen op vakantie, ook heb ik een gepassioneerde haat aan onvoorspelbare hevige pijn. Als de pijn komt omdat ik veel gelopen heb dan weet ik de reden. En meestal heb ik iets tofs gedaan dus dan is het het dubbel en dwars waard. Maar als ik niet over mijn grenzen heen ben gegaan weet ik niet waar het vandaan komt. Dus dat vind ik eng en bovendien oneerlijk.

Gelukkig heb ik ook nog hele gave dingen kunnen doen. Ik heb weer een aantal fikse wandelingen gemaakt waarbij ik bijvoorbeeld met mijn krukken over rotsen moest klimmen. Eigenlijk gewoon onmogelijk. Maar als je gaat zitten en je verplaatst je op je kont dan kom je ook een heel eind! Zodoende heb ik het Daintree Rainforest gezien en Kakadu National Park. Bovendien dacht ik van tevoren dat ik nooit The Great Barrier Reef kon zien, omdat ik geen flipper kan dragen aan mijn linkervoet. Wat blijkt?! Je kan ook prima snorkelen met één flipper.

I k  w a s  h e e l  b l i j  d a t  i k  b u b b e l s  k o n  b l a z e n  b o v e n  t h e  R e e f !

Naast het letterlijke dieptepunt in the Great Barrier Reef kwam de dag erna helaas ook een figuurlijk dieptepunt. Als je op reis bent leef je in een soort heerlijke onwetende bubbel. Alle problemen die ik in Nederland had liet ik voor daar en ik genoot van elk moment reizen. Je kan je dan ook voorstellen dat die bubbel keihard barstte toen ik slecht nieuws kreeg over mijn medische situatie vanuit Nederland. Even een flinke dosis realiteit. Ik was erg overstuur en wist het allemaal even niet meer. Aan de ene kant wilde ik mijn familie en vrienden om mij heen. Aan de andere kant besefte ik me dat ik in Australië meer afleiding zou hebben dan thuis. Ik besloot voor gemak te gaan: maximale afleiding. Ik boekte een tour voor de volgende dag: lekker hersenloos ronddwalen en naar verhalen luisteren. En in de avonden ging ik om met mensen die niks wisten van mijn situatie. Lekker hersenloos praten over koetjes en kalfjes (of haaien en kwallen). Kortom, complete en totale ontkenning. Gezond? Nee. Effectief? Op de korte termijn. Ik had op dat moment niet echt een keuze. Nu ik terug ben moet ik er wel mee dealen en komt het me dus ook als een krokodil in mijn kont bijten. Maar als je aan de andere kant van de wereld zit is er niet veel meer dat je kan doen, behalve je terug wurmen in je heerlijke warme bubbel.

En nu? Wat is mijn conclusie? Wat vond ik van mijn onbeperkte beperkte reis? Nu ik terug ben kan natuurlijk van mij verwacht worden dat ik een toegewijde reis-goeroe ben geworden en iedereen ga aanmoedigen om alleen te reizen. Maar ik moet je teleurstellen. Natuurlijk, alleen naar een ver land reizen is super. Je leert veel over de wereld, over andere culturen en over jezelf. Ik heb een geweldige tijd gehad en had het voor geen goud willen missen. Maar denk van tevoren goed na of je het aan kan met jouw beperking. Want het kan ook zwaar zijn.

J e   g a a t  d i n g e n  w i l l e n  d o e n  d i e  j e  n i e t  k a n  d o e n  e n  j e  g a a t  d i n g e n  d o e n  d i e  j e  e i g e n l i j k  n i e t  k a n  d o e n . . .

Je gaat last krijgen van je beperking. Je hebt niet alle comfort die je thuis wel hebt. De mensen die goed genoeg weten wat er aan de hand is zijn niet om je heen. Dat zijn allemaal zaken waar je van tevoren goed over moet nadenken. Een goede voorbereiding is daarom ook de sleutel voor een leuke tijd. Kies ook altijd een land waar je jezelf comfortabel bij voelt. Australië was voor mij perfect. Het biedt alles wat ik qua natuur wil zien en daarbij zijn de Australiërs behulpzaam, zijn er veel faciliteiten voor mensen met een beperking, spreekt iedereen Engels en zijn de meeste straten goed begaanbaar met krukken. Maar je weet zelf het beste wat je kan met je beperking dus het is aan jou om de juiste beslissing te maken.

****

Eveline is 8 jaar geleden geopereerd aan een platvoet en door onvoorziene omstandigheden heeft dit geleid tot artrose in de enkel. Het kraakbeen is inmiddels zo ver weggesleten dat bij elke beweging bot op bot schraapt. Hierdoor loopt ze afstanden over 500m met krukken en slikt ze pijnmedicatie. Op dit moment is Eveline net terug van haar reis door Australië en in dit blog schrijft ze over haar onbeperkte beperkte avonturen.