I k  b e n  e e n  i e t s  t e  a m b i t i e u s  m e i s j e 

Zo’n twee maanden geleden had ik contact met Lisanne over mijn vlogs. Het leek haar leuk als ik misschien voor Brave Dutchies wat zou kunnen delen over mijn ervaringen. Dit leek mij super, ik werd er enthousiast van en dacht dit kan ik wel. Maar toen begon een stemmetje in mijn hoofd die lat weer hoog te leggen en toen nog hoger en toen lukte het me niet meer om ergens aan te beginnen. Nu twee maanden later dacht ik: dit slaat nergens op. Dit is dus mijn terugkerende probleem laat ik daar maar gelijk over gaan schrijven, want ik stel dus te hoge eisen aan een video blijkbaar..

Ik had een beetje moeite met het toe te geven, maar ik ga het nu toch zeggen. Het gaat niet zo goed met me. Geen verassing natuurlijk, ik heb chronische pijn door slijtage in mijn onderrug, ben daardoor ook áltijd moe en heb een angststoornis. Gezellige cocktail al zeg ik het zelf!

Maar ik heb me een hele tijd op de positieve dingen kunnen focussen, de zon die scheen, een wandelingetje op het strand een lekker ijsje eten met vrienden, ik kan daar echt heel erg van genieten. Het gaat dus al heel lang niet zo goed, maar mijn beperkingen gaven mijn leven alsnog een silver randje. Ik kon namelijk extra goed genieten van de kleine dingen die wel positief waren.

Nu voelt het anders, het lijkt of alles meer langs me heen gaat, ik ben gewoon niet zo snel tevreden op dit moment. Ik ben namelijk extreem ambitieus, altijd al geweest trouwens. Ik ben heel goed in hele grote doelen opleggen voor mijzelf. Doelen die ervoor zorgen dan ik mijn sociale en persoonlijke leven maar even on-hold moet zetten, knetter hard moet werken voor maanden of jaren om dit te kunnen bereiken. Ik kick hier heel erg op, ik wil namelijk heel graag aan mensen laten zien (en aan mezelf) dat ik heel hard kan werken, super gedisciplineerd ben en dus hoge doelen kan bereiken.

Wat ik even vergeet is dat het veel belangrijker is om echt voor mezelf te zorgen. Dus dat deed ik alleen als ik daardoor meer of harder kon werken. Even naar de fysio omdat ik last had van mijn rug bijvoorbeeld, zodat ik vervolgens gewoon weer minimaal acht uur achter mijn bureau kon gaan zitten. Zo heb ik mezelf dus letterlijk ‚kapot’ gewerkt. Alle signalen genegeerd, continue spanning gehad op mijn lichaam en ja… toen kon ik op een gegeven moment niet meer lopen. Ik bleek een versleten tussenwervelschijf te hebben en een hernia in mijn onderrug.

Dit gebeurde anderhalf jaar geleden. Ondertussen kan ik wel weer lopen, ook sport ik  drie keer in de week en heb ik een eigen onderneming opgestart. Yay! MAAR, ik verga nog steeds van de pijn, kan niet langer dan 20 minuten zitten, staan of lopen, ook kan ik me niet langer dan een uur ergens op concentreren, want daarna ben ik te moe en het grootste gedeelte van de dag lig ik toch nog alleen thuis.

Nu kom ik terug op het iets te ambitieus zijn. Toen ik dus anderhalf jaar geleden ,ziek’ werd had ik natuurlijk alweer een doel voor mezelf bedacht. Ik mocht een jaar ziek zijn, een jaar revalideren en therapieën leek me namelijk wel haalbaar, daarna zou ik weer lekker mee draaien met de maatschappij. Wel op een andere manier natuurlijk. Ik zou niet meer 40 uur werken, ook beter voor mezelf zorgen, vaker rust pakken en niet meer zoveel stressen. Leek mij een redelijk doel. Ik dacht dat ik de lat niet zo hoog had gelegd voor mezelf.

Dat is me niet gelukt. Ik heb gefaald. Ik draai na anderhalf jaar nog steeds niet mee als een ‚normaal’ iemand. Ik heb mijn doel niet kunnen bereiken. Ik weet niet wanneer ik wel beter zal zijn. Ik weet niet wanneer ik weer zelfstandig ga zijn. Ik weet niets. Vroeger wist ik; doelen opzetten, keihard werken, doelen behalen. Maar nu?

I K  V I N D  D I T  D O O D E N G . . . 

Ik ben 3 maanden geleden begonnen met vloggen. In eerste instantie omdat ik meer inzicht wilde hebben in mijn activiteiten (wanneer ging ik over mijn grenzen), maar ook omdat ik mijn gedachtes van me af wilde praten en mijn vooruitgang wilde bijhouden. Vervolgens creëerde ik hierdoor ook meer begrip van mijn omgeving (bonus!) en kwam ik in aanraking met anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Hele leuke bijkomstigheden!

Ik heb hierdoor geleerd dat ik me best wel wat vaker kwetsbaar mag opstellen, dat ik mag toegeven wat mijn angsten zijn en mijn valkuilen. Ook dat ik echt wel af en toe om hulp mag vragen en niet altijd onafhankelijk hoef te zijn. Ik weet nu ook beter wat mijn grenzen zijn én ik durf ook vaker nee te zeggen.

Het doel dat ik anderhalf jaar geleden voor mijzelf heb gezet heb ik niet behaald, maar heb ik gefaald? Als ik dit teruglees denk ik toch van niet. Ik heb in de afgelopen tijd heel veel geleerd over mezelf, daar mag ik toch trots op zijn. En misschien moet ik dat doel dan toch maar een beetje aanpassen, uiteindelijk ben ik de enige die het ziet 😉

Wil je weten hoe ik hier mee omga? Elke week vlog ik over hoe ik probeer te blijven ‚stralen’ ondanks mijn chronische pijn.