H e t  l i c h t  g a a t  w e e r  a a n

De dagen duren zo lang en de nachten nog langer. Om me heen zie ik mensen doorgaan met hun leven. Het voelt alsof ik middenin een mensenmassa sta in een grote drukke stad.De mensen lopen allemaal snel en doelgericht vlak langs me heen. Ik sta in het midden stil. Ik kijk om me heen. Waar gaat iedereen toch heen. Wat heeft iedereen toch een haast. Ze kijken de andere kant op. Joehoe, zie je mij? Ik ben hier! Ik roep. Ik zwaai. Maar het lijkt wel of ik onzichtbaar ben. Ik sta stil. Ik voel me koud en alleen.

Mijn lijf weigert mijn wil te volgen

Hoe graag ik ook mee zou willen doen in het snelle drukke leven, ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet meer. Mijn lijf protesteert. Ik kan geen drukte meer aan. Ik weet me geen raad meer met mezelf. Ik probeer te bedenken hoe ik zelf een vriendin of cliënt zou helpen. Ik zou zoeken naar mogelijkheden, naar wat hij/zij nog wel kan. “Ja, maar ik kan gewoon echt niets. Ik kan geen eens in mijn eigen huis wonen” roep ik vaak wanhopig. Ik wil zo graag iets ontdekken wat ik wél kan. Ik heb ruim acht jaren op mezelf gewoond en nu zit ik hier weer alsof ik nooit uit huis ben gegaan. Ik verlang terug naar mijn zelfstandige leven. Ik verlang naar het gevoel weer mezelf te zijn. Maar ik lijk wel een heel ander mens.

Ik voel me gevangen. Als een ziek vogeltje in een kooi. Ik kijk naar de wereld om me heen. Ik zie van alles gebeuren, iedereen lijkt van alles te ondernemen. Iedereen lijkt te vliegen,  maar mijn vleugels zijn gebroken. Ik zit gevangen achter tralies.

Kleine lichtpuntjes 

Ik raak gefrustreerd, vloek, word boos, roep van alles en nog wat. Grmpff ^&%@#(@#. “Waarom moet mij dit ook overkomen?” Maar hoe meer ik wil dat mijn leven anders is dan dit, hoe meer de frustraties op blijven lopen. Het heeft geen zin. Ik dacht dat ik al lang weer aan het werk zou zijn, maar het is niet zo. “Leg je er bij neer, San” spreek ik mezelf vaak toe. “Kijk maar naar wat je wél hebt”. Zo probeer ik me te richten op de kleine lichtpuntjes op een dag. Kleine momentjes van geluk. Soms is het er maar één. Maar het is er in ieder geval één.

Hoewel het ontzettend zwaar en afzien blijft, is het fijn dat er ook iets positiefs is om even van te genieten. Mijn hond die me iedere dag weer een glimlach bezorgt. Hij troost me steeds als ik verdrietig ben. Nog voordat de eerste traan over mijn wang valt, staat hij al naast me. Hij voelt het aan. Het ontroert me (en daar gaat wéér een traan). Mijn moeder geeft me vaak een knuffel als ik overstuur ben en niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Als ik een berichtje krijg van mijn zus, een vriendin of collega, geeft dat wat kleur aan mijn dag.

I k  b e n  t o c h  n i e t  h e l e m a a l  a l l e e n . I k  k r i j g  e e n  w a r m  g e v o e l  v a n  b i n n e n . D e  t r a n e n  b r a n d e n  i n  m i j n  o g e n .

De dwarrelende sneeuw in het bos vind ik er nu zo sprookjesachtig mooi uit zien. Ik kijk minutenlang naar boven met een blik van een kind die voor het eerst de sneeuwvlokjes ziet. Als de bloemen weer knoppen krijgen, krijg ik weer hoop. Alles gaat weer groeien en bloeien. Wie weet ik ook wel weer. En bij het zien van de eerste dartelende lammetjes in de wei, voel ik ook de eerste voorjaarskriebels weer in mijn buik.

Mijn batterij laadt weer wat op  

Na lange maanden van zoeken naar wat ik kan met het kleine beetje energie wat ik per dag voel, gaat het wat beter. Wonder boven wonder is mijn batterij niet direct leeg na een klein uitje naar het bos of de IJssel. Ik kan weer even naar een rustige stad. Even zitten op een terrasje in de zon. Ik zie mensen voorbij lopen. Ik hoor mensen praten. Allemaal gesprekken door elkaar. Ik hoor de muziek die aan staat binnen in het café. Wat komt er ineens weer veel op me af. Pfoe, rustig doorademen. Mijn hoofd tolt van de indrukken. Maar ik zit op een terrasje in de zon, hoe bijzonder. Echt genieten!

Ongelooflijk. Het gebeurt toch nog. Mijn energie wordt steeds wat meer! Met behulp van o.a. haptonomie en energetische therapie (kinesiologie) boekt mijn lijf nu echt vooruitgang. De donkere wolken maken plaats voor de zon. De zon straalt meer licht in mijn leven en ik straal zelf ook weer meer. Mijn doffe donkere blik in de ogen verandert in een zachte glans. Wat ben ik blij met ieder beetje energie erbij. Ik kan weer even kort televisie kijken, een boekje lezen of even een bezoekje ontvangen van bijvoorbeeld mijn zus of een dierbare vriendin. Het komende jaar krabbel ik steeds weer iets verder op. Ik kan er weer op uit. Ik kan eindelijk weer in mijn eigen huis wonen. Iets waar ik zo lang naar verlangde. Ik kan weer zelf boodschappen doen in een drukke supermarkt. Er hoeft geen hulp te komen om te helpen stofzuigen. Ik zit bij verjaardagen er weer bij. “Eindelijk zijn we weer compleet” wordt er tegen me gezegd. “Fijn dat je er weer bij bent”.

B i j n a  g e l o o f d e  i k  n i e t  m e e r  d a t  i k  b e t e r  z o u  w o r d e n , m a a r  n u  g l o o r t  e r  i n e e n s  w e e r  h o o p  a a n  d e  h o r i z o n !
E e n  g e v o e l  v a n  d a n k b a a r h e i d  v u l t  m i j n  h a r t .

Opeens weer werktijden en collega’s  

Het tweede jaar komt aan zijn einde, maar voor mijn werkende leven is dit het begin. Voorzichtig en onzeker probeer ik weer een start te maken. Mijn “moet-allergie” (bij alles wat moest blokkeerde ik direct) neemt iets minder heftige vormen aan. Hoewel ik nog steeds weerstand voel als ik een taak “moet” uitvoeren. Ik start als vrijwilliger bij het theater bij mij in de buurt. Ik doe simpele taken, ik heb geen verantwoordelijkheid en in een allerrustigst tempo ietsje bij beetje doe ik een taak erbij. Het begrip en geduld van mijn collega’s helpt mij om zelf ook wat geduldiger te zijn met mezelf. Wat is het toch lastig om langzamer te gaan dan ik wil. Ik wil alles kunnen! En niet dit kleine beetje. Ik wil weer functioneren als jaren geleden. Nu zie ik vooral een heel onzekere versie van mezelf.

Na een lange periode van oefenen met taken uitvoeren bij het theater, werk ik momenteel als begeleider bij vluchtelingenwerk in de buurt. Mijn wereld wordt weer een stukje groter, yes! Mijn affiniteit met andere culturen en mijn behoefte om mensen in nood te willen helpen komen hier mooi samen. Ik leer beter te luisteren naar mijn gevoel. Mijn creatieve kant wil graag gehoord worden. Die roept: joehoe, Sanne, ik wil graag creatief bezig zijn, ideeën uitdenken, mijn handen gebruiken, lichamelijk actief zijn! Ik zoek nu naar een plek waar die creatieve kant wat meer aandacht kan krijgen om daar het werk verder op te bouwen.

Cadeautjes 

Het dal waar ik in zat was kilometers diep. Pikzwart. Maar steeds kwamen er wat meer lichtpuntjes. Als een donkere hemel waar kleine sterretjes fonkelen. Bij ieder stapje wat ik zette, fonkelde er een sterretje meer. Nu ik een aantal jaren verder ben, kan ik oprecht zeggen dat ik blij ben dat het me is overkomen. Ik heb zoveel geleerd en zie het leven door een heel andere bril. Alle lessen en inzichten zijn cadeautjes voor me! De eerste periode van vrijwel ‘niets’ kunnen, leerde me intens te genieten van de ieniemienie dingen. Het intens verdrietige en gefrustreerde gevoel maakt plaats voor een intens blij en gelukkig gevoel.

Ik breng veel meer tijd in de natuur door, omdat er zoveel te bewonderen valt. Mooie bloemetjes, watervogels, de wind door de bomen et cetera. Ik leerde dat er vrienden voor even en vrienden voor het leven bestaan. Ik heb vrienden die me van het eerste moment tot nu geen enkel moment zijn vergeten. De vriendschap is veel echter en sterker geworden, geweldig! En er zijn vriendschappen die niet zijn meegegroeid met de tijd. Mijn vrienden voor even dus, dat is ook prima.

H e t  b e l a n g r i j k s t e  w a t  i k  l e e r d e  i s  d a t  g o e d  v o o r  j e z e l f  z o r g e n  n i e t  e g o ï s t is c h  i s , m a a r  n o o d z a k e l i j k . A l s  j e  h e t  b e s t e  u i t  j e z e l f  h a a l t , h e b  j e  o o k  h e t  m e es t e  t e  b i e d e n  a a n  a n d e r e n !

Hoewel ik al veel geleerd heb, zijn er ook nog genoeg aandachtspunten om aan te werken. Ik zoek naar manieren en bewandel wegen om de meest ontspannen en gelukkige versie van mezelf te worden en te blijven. En vind het nu nog leuk om te doen ook, ik heb er een hobby bij!

****

Wil je op de hoogte blijven van Sanne, haar zoektocht naar geluk en haar prachtige gedichtjes? Volg haar dan op http://www.altijdsanshine.nl/