“Losing is part of the game. The game of life, so cruel. Just when you’re on a winning streak, it’s bound to change its rules” // Deel van een tekst die ik schreef voor iemand waarvan ik een tijd geleden afscheid moest nemen.
Ik heb afscheid moeten nemen van een hoop dingen het afgelopen jaar. Mijn baan, mijn voorbereiding op een master, relaties, onafhankelijkheid, de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil en (een deel van) mijn carrière perspectief. Elke keer dat ik iets nieuws moest loslaten, heb ik geprobeerd om het zo gracieus mogelijk te doen. Zonder weerstand. Ik dwong mezelf te blijven zwemmen, of in ieder geval zo goed en kwaad als het kon boven water te blijven. Ik leidde mezelf af met nieuwe projecten, een berg nieuwe schoenen en een schat van een puppy. Toegegeven, ik was bang. Bang dat ik direct naar de bodem zou zinken zodra ik mezelf zou toestaan om te voelen. Te voelen dat ik toch echt een aantal dingen was kwijtgeraakt. Als het even kan, voel ik namelijk liever niet. Dat is waarom ik als klein meisje probeerde te ontsnappen uit de tandartsstoel en dat is waarom ik er nu lachend overheen praat als mensen vragen hoe het met me gaat.
Uiteindelijk valt rouw echter niet te vermijden, hoe hard je ook rent. Vroeg of laat staat het voor je deur, dikwijls juist als je het niet verwacht. En als je niet in één keer mee wilt, dan komt het in vlagen of plotselinge flitsen. Of je nou rouwt om een leven dat op zijn kop staat of om een dierbare; je zult er doorheen moeten om aan de andere kant van de tunnel te komen. Wellicht als een andere versie van jezelf. Sterker. Wijzer. Liefdevoller.
Ergo, mijn intentie voor de aankomende (blijkbaar zonnige?!) herfstmaanden: ik ga mezelf toestaan om volop te voelen wat ik voel en het te ”omhelzen met duizend armen”. Het te accepteren met alles dat ik in me heb. Het is allemaal goed, ook als het even niet goed gaat.
W h o ’ s w i t h m e ?
****
Geschreven door // Lisanne
Foto door // Felipe Pipi
Ikke!!
Wat heb je dit proces mooi omschreven.
Ik probeer dapper de donkere kanten van t leven te omarmen, in plaats van ze weg te lachen of weg te plannen. Maar dat valt niet altijd mee. Bloggen helpt me wel echt om alle laagjes voorzichtig af te pellen en nieuwsgierig te blijven naar wat daar onder zit 🙂
Dank je wel Aca 🙂 Dat valt voor mij ook niet altijd mee, maar proberen is al heel wat! Ik ben blij dat ik je blog heb gevonden, je schrijft zo mooi en herkenbaar.
Mooi geschreven en zo herkenbaar! Je bent sterk, omdat je juist laat zien wat het leven met je doet. Zowel in de ‘mooie/leuke’ tijden, maar ook als het even allemaal tegenzit.. in wat voor vorm dan ook.
I’m in! 😉
Dank je wel Elise, ben het helemaal met je eens! 🙂 Laat je me weten hoe het je afgaat? En heb je zelf toevallig ook een blog/website?
Hoi Lisanne,
Herkenning in je verhaal zit ‘m voor mij in twee kanten.. Aan de ene kant de fibromyalgie die ik al 10 jaar heb, waardoor ik in de afgelopen jaren ook veel heb moeten laten gaan.. Dingen die ik niet (meer) kon..
En daarnaast dat bijna 6 maanden geleden mijn dochtertje na 32 weken zwangerschap in stilte geboren werd.. Mijn zwangerschap was een lichtpuntje.. een mooie toekomst in het vooruitzicht…
Rouw valt in beide gevallen niet te vermijden… maar toch wil ook ik naar een hoopvolle toekomst kijken.. dat er ook weer mooie dingen mogen gebeuren.. hoe moeilijk dat soms ook is…
Hoi Elise,
Wat heftig en moeilijk zeg. In beide gevallen zal en mag er inderdaad veel verdriet zijn. Ik wens je veel sterkte en moed bij het verwerken van je verlies. Maar ik vind het ontzettend knap van je dat je vooruit blijft kijken en hoop blijft houden. Er zullen zeker weten weer mooie dingen gebeuren. Als er iets is dat ik de afgelopen jaren (tijdens mijn ziekte) heb geleerd is het dat er uit elke rotsituatie lichtpuntjes kunnen ontstaan.
Liefs!
Hoi Lisanne,
Dankjewel voor je lieve woorden.
Hoop doet leven wordt gezegd.. dat klinkt cliché maar dat klopt wel. En wat je zegt, dat heb ik ook ervaren en hoop ik weer te mogen ervaren,dat er lichtpuntjes gaan ontstaan..