D e  c o n t r o l e  d i e  i k  z o c h t : n o o i t  g e h a d  &  t o c h  v e r l o r e n 

Voor de mensen zonder eetstoornis: ik hoop dat jullie na mijn verhaal ietsje duidelijker hebben dat een eetstoornis niet over eten gaat, maar dat het gaat over de achterliggende problematiek.

En voor jij die nu worstelt met een eetstoornis: Ik wil zo graag dat jij, jij die nu mijn verhaal leest, beter wordt.Ik verbaas mij nog iedere dag over waar ik nu sta. Het is mogelijk, ook al voelt dat voor jou momenteel helemaal niet zo. Ik wil niet dat je lijdt, ik wil dat je vecht. Ik wil niet dat je verder wegzakt, ik wil dat je weer leert leven, echt leert leven. Dat gun ik jou!! Samen met jouw omgeving en met de hulp van professionals is dit mogelijk. Jij kan de eetstoornis, stapje voor stapje, hapje voor hapje, traan voor traan, verslaan en verbannen uit je lijf. Zodat jij weer jij wordt en in plaats van overleven weer kan gaan leven! Ik weet dat je het wilt alleen je kunt het nog niet. Ik verafschuw jouw eetstoornis met je mee. Ik houd er alleen niet meer stiekem nog een beetje van. Het is geen kwestie van GEWOON weer gaan eten, maar onderzoek wat het wél is. YOU’RE WORTH IT!

A L L E S  O N D E R  “ C O N T R O L E ”

Het begon bij mij ook onschuldig. Een dieet om een paar kilo’s kwijt te raken. Dan zou ik wel weer happy zijn. Al snel was het dieet niet meer het enige. De tussendoortjes werden geschrapt, de maaltijden konden nog wel iets minder en één keer op een dag sporten was niet meer genoeg. Maar hé, geen zorgen, ik had alles onder controle. Ik voelde me sterk en kon de hele wereld aan. De weegschaal en ik werden al snel beste vriendjes. Waar ik in het begin nog 1 x per week mezelf woog, werd dit al snel elke dag en soms zelfs tweemaal per dag. In het begin waren de reacties nog positief, kreeg ik veel complimentjes en gaf het me een sterk gevoel om door te gaan. Echter maakten deze positieve reacties al snel plaats voor bezorgdheid. Of het wel goed met me ging, ik was nu wel genoeg afgevallen. Shit, mensen willen dit van me afpakken. Wat volgde waren de foutere manieren om toch nog meer af te vallen en daarbij heel veel leugens en smoesjes. Ik belazerde de mensen die het meest van me hielden. Ik was niet meer te vertrouwen en hoewel ik dit echt vreselijk vond, kon ik het ook niet veranderen. Dit gingen ze niet van me afpakken. Nog steeds liet ik mezelf geloven dat het heus allemaal wel goed kwam. Dat ik dit wel in de hand had, ik enkel een probleemPJE had met eten en er de volgende dag echt wel mee kon stoppen. Behalve op het moment waarop het al te laat was.

C O N T R O L E  V E R L O R E N  &  M E Z E L F  V E R L O R E N 

Ik zag het zelf toen niet in, maar ik raakte mezelf volledig kwijt. Ik was niet alleen de controle verloren, maar vooral mezelf verloren. Mijn gezellige, eerlijke, sociale en spontane ik, had plaats moeten maken voor een niet sociale, obsessieve, leugenachtig controlfreak. Aankomen stond gelijk aan zwakte, falen, verliezen, geen doorzettingsvermogen meer hebben. Ik zag mezelf niet meer. De levenslust had plaatsgemaakt voor angst en obsessie. Ik was de controle verloren zonder die ooit echt gehad te hebben. Wat voor mij begon als controle, had de controle over mij.

H U L P  Z O E K E N  &  M A S K E R  O P H O U D E N  &  O P N I E U W  H U L P  Z O E K E N 

Na een lange tijd gaf ik eindelijk toe naar mijn vriend en vriendinnen dat ik wat problemen met eten had. Ik zocht wat op internet en vond een online zelfhulpcursus. Achteraf gezien had ik toen nog niet toegegeven aan mezelf dat ik echt een probleem had en was dit echter een zijweg, om nog door te kunnen gaan met mijn masker opzetten en de mensen in mijn omgeving voor de gek te houden. Ik was dan misschien de controle volkomen verloren en had geen idee hoe die terug te pakken, ik maakte mezelf nog steeds wijs dat ik dit zelf moest kunnen oplossen. Ik was immers bijna afgestudeerd basispsycholoog. Ik moest mezelf wel kunnen helpen. Ik zou het toch nooit zover laten komen? Ik was slim genoeg en zou nooit met mijn volle verstand mezelf de vernieling in helpen. Maar waar was mijn ik gebleven? Na een mentale breakdown op een zaterdagavond nam ik mijn vriendinnen in vertrouwen en na lang praten gaf ik aan hen toe dat ik hulp nodig had. Mijn vriend belde de huisarts en toen ging het snel. Ik werd doorverwezen naar een instelling gespecialiseerd in eetstoornissen waar ik gelijk terecht kon.

D I A G N O S E  E E T S T O O R N I S 

Na de intake kwam de diagnose. Je hebt een eetstoornis NAO (niet anderszins omschreven). Ik nam het nog niet zo serieus, ik had immers geen anorexia, dus het viel wel mee met mij. Max. 3 weken dacht ik nodig te hebben. Wat handvaten en dan zou ik wel weer verder kunnen. Oh wat zat ik ernaast. Die paar afspraken werd uiteindelijk eerst 1,5 jaar aan individuele therapieën. In die 1,5 jaar bleef ik terugvallen in mijn oude destructieve gedrag. Het ging op en af. Ik was extreem perfectionistisch en legde de lat vaak veel te hoog. Echter herkende ik dit en was ik dit altijd al wel geweest. Omdat we de achterliggende problematiek van mijn eetstoornis niet helder kregen en ik continu bleef terugvallen, kreeg ik het advies om in groepstherapie te gaan. Een moeilijke beslissing, want dat voelde heel zwak, omdat ik weer had gefaald. Maar ik koos er uiteindelijk toch voor, ik wilde niet langer meer mijn leven laten beïnvloeden door de eetstoornis. Mijn IK was dan misschien verdwenen, IK was tegelijkertijd wel de enige die mezelf kon redden.

G R O E P S T H E R A P I E 

Ik startte met een tweedaagse deeltijdtherapie op de maandag en vrijdag bestaande uit o.a. psychotherapie, emotieregulatie therapie, PMT en voedingsmanagement. Waar ik in de 1,5 jaar individuele therapieën nog nooit gehuild had, kregen ze mij in de eerste dag groepstherapie gelijk aan het huilen. Het begrip en de herkenning van de andere meiden voelde zo goed! Mensen die je echt begrijpen. Dit zou me wel eens echt kunnen gaan helpen.

C O N T R O L E  L O S L A T E N  &  G A A N  V O E L E N 

Tot het moment waarop die therapieën echt z’n werk gingen doen. Ik moest gaan voelen, maar eigenlijk wilde ik dit helemaal niet. Dat was doodeng. Het gebeurde steeds vaker dat gedachten als “ik doe er niet toe”, “ik doe het niet goed”, “ik kan het niet”, “ik ben het niet waard”, me raakten en intens verdrietig maakten. Waarom was me in het begin een raadsel. Ik zou keihard moeten vechten, maar door het loslaten van de eetstoornis zou ik alleen maar falen. Mijn ijzeren discipline en doorzettingsvermogen doorbreken en kiezen voor de makkelijk weg, dat zou zwak zijn. Dan zou ik breken met de eetstoornis. Verstandelijk wist ik heel goed dat dit totale onzin was, maar met mijn gevoel geloofde ik er heilig in. Ik had een kleine 4 maanden “gewerkt” om dit te bereiken en ondanks dat ik wist dat het slecht voor me was en ik regelmatig allerlei lichamelijke klachten had, toch bleef het voelen als een prestatie. Een prestatie die je dus niet zomaar even weggooit. Ik had hier al mijn energie ingestoken. Elke minuut van de dag was ik hiermee bezig geweest. Afvallen was mijn levensdoel geworden en nu moest ik mijn doel gaan opgeven. Maar wat krijg ik er dan voor terug? Ik durfde me niet kwetsbaar op te stellen en ruimte in te nemen voor mezelf. Ik moest hiermee aan de slag, ik moest de controle loslaten & gaan voelen. Dit ging gepaard met heel veel emoties. Emoties die ik blijkbaar had weggestopt. Het overspoelde me compleet. Wanneer hield dit op? Ik greep langzaam toch weer teveel terug naar de eetstoornis, want dit voelde veel veiliger en vertrouwder. Hierdoor ging ik vervolgens ’s nachts dromen. Hele nare dromen over vroeger. Ik moest hierover gaan praten, want omdat ik het nog teveel wegstopte, kwam het er ’s nachts uit in mijn dromen. Ik moest dingen van vroeger gaan verwerken. De KERN van mijn eetstoornis lag daar en deze moesten we aanpakken.

H E T  V E R L E D E N  O P R A K E L E N 

De kernproblematiek achter mijn eetstoornis lag in mijn jeugd. Maar hoe dan? Ik had toch een fijne jeugd gehad? Langzaam maar zeker door over vroeger en de dromen te gaan praten kwam ik erachter dat mijn jeugd toch niet helemaal zo vlotjes was verlopen. Op 14/15-jarige leeftijd kwam mijn broer in een jeugdgevangenis terecht. Het enige wat ik van die tijd nog wist, was dat ik boos was, dat ik elke zondag mee moest om hem op te zoeken. Er werd niet over gepraat, maar ik zag het verdriet en de schaamte bij mijn ouders. Ik was nog jong dus over dat soort dingen sprak je ook niet met je vriendinnen. Eigenlijk ben ik vanaf toen, altijd maar doorgegaan. Het “met mij gaat het goed, maak je over mij maar geen zorgen” is achteraf gezien in die tijd ontstaan. Ik weet dat ik bijvoorbeeld nooit met slechte cijfers thuis durfde te komen. Ik heb ook veel vriendjes gehad, waarschijnlijk om zo min mogelijk thuis te zijn, weg van alle ruzies en angst. De jaren daarna toen mijn broer weer thuis woonde, maar ook toen hij eenmaal op zichzelf ging wonen hebben alsnog veel in het teken gestaan van ruzies, angst en zorgen om mijn broer. Maar als ouders sta je altijd klaar voor je kind. Ik herinner me dat ik uit wanhoop wel eens tegen m’n ouders heb gezegd: “laat hem het nu lekker zelf uitzoeken, (als hij voor de zoveelste keer een zooitje maakte van zijn leven), help hem niet meer, hij heeft jullie al genoeg pijn en verdriet gedaan”. Maar dat doe je niet als ouders. Dit stukje typ ik met tranen in mijn ogen. Ik vind het heel erg dat ik dit ooit gezegd heb. Maar eigenlijk was ik het zelf gewoon zat. De hele situatie, telkens weer die angst en de sfeer in huis. Het deed mij ook verdriet. Alleen heb ik dat nooit kunnen uiten en dus onbewust weggestopt.

V E R W E R K E N  E N  V E R D R A G E N 

Na een hele lange tijd therapie zag ik dus nu hoeveel invloed dit allemaal op mijn leven heeft gehad en nog steeds dus wel heeft. Ik ben altijd maar doorgegaan en legde de lat voor mezelf extreem hoog. Ik heb een stuk aandacht gemist en toen ik dit moest vertellen aan m’n ouders, zorgde dat voor onbegrip. Ze hadden mij toch met alle liefde opgevoed. Zeker! Hierin neem ik mijn ouders ook niks kwalijk. Maar het deed pijn, heel veel pijn, om dit stukje verleden “alleen” te moeten verwerken. Met mij teruggaan naar dit stukje verleden, dat konden en wilden ze niet. Ik begreep ook dat deze moeilijke tijd voor mijn ouders afgesloten is en dat ze dit niet meer wilden oprakelen, alleen was ik wel degene die nog stukken moest gaan verwerken en eigenlijk had ik daarin steun willen hebben van mijn ouders. Eigenlijk voelde dit opnieuw als een “zie nou maar, ik doe er inderdaad niet toe, ik ben het niet waard”.

Om te verwerken moest ik meer en meer leren praten over de emoties die ik voelde en leren gaan verdragen. Dit ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk nam ik eind december 2016 na 7 maanden groepstherapie afscheid van de groep. Ik was er klaar voor om op eigen benen te gaan staan.

I N  D E  N A Z O R G  &  H O E  G A A T  H E T  N U 

Na drie weken had ik mijn eerste terugval. En hoewel ik had gehoord dat dit erbij hoorde, viel dit niet mee. Ik begon steeds slechter te slapen, mijn stemming werd langzaam aan steeds somberder en uiteindelijk ben ik beland in een depressie. Deze diagnose kwam echt als een klap in mijn gezicht. Hoe oneerlijk en wat een timing. Inmiddels was ook mijn gewicht onder gezond BMI gekomen en mijn diagnose eetstoornis NAO veranderd in anorexia. Voor de eetstoornis had dit heel goed moeten voelen, maar ik voelde me zo terug bij af. Ik wilde maar 1 ding: niet weer gegrepen worden door een wereld van schuldgevoelens, onzekerheid, angsten, walging en paniek. Inmiddels zit ik aan de slaapmedicatie en antidepressiva en zit er niks anders op dan te wachten tot mijn stemming opklaart. Ik ben weer gaan vechten tegen de eetstoornis en dit gaat momenteel nog steeds erg goed. Ik voel me hierin sterker dan ooit. Hoewel ik het liever niet had meegemaakt heeft de terugval me veel nieuwe inzichten gegeven en sterker gemaakt.

Wat op dit moment erg speelt is dat mijn ouders er niet voor me kunnen zijn zoals ik dat graag gezien zou hebben. Niet toen ik de kern van mijn eetstoornis moest gaan aanpakken en dingen moest verwerken en ook nu niet. Ik dacht dat ik er na de systeemgesprekken en alle andere therapiesessies mee kon dealen en het geaccepteerd had, maar accepteren van zoiets groots dat is vrijwel onmogelijk zij mijn psycholoog. Omdat ik weer overspoeld word door zowel verdriet als boosheid en ik toch telkens weer in de kern geraakt wordt ben ik deze week gestart met traumatherapie. Dat het nodig is en dat er ook uit het verleden nog dingen aangepakt moeten worden die ik moet verwerken is me heel duidelijk geworden. Het voelt goed om dit aan te pakken, want dan is het straks denk ik ook echt klaar. Zwaar is het al en het zal misschien nog veel zwaarder worden, maar ik heb veel lieve mensen in mijn omgeving die er voor me zijn. En ook al is het veel momenten echt nog wel een gevecht in mijn hoofd, verlies ik dit gevecht ook echt nog wel eens, ik ben wel degene die weer opstaat en die “de klappen” weer uitdeelt en niet meer de eetstoornis. Ik hoop daarnaast dat de antidepressiva snel zal aanslaan, maar 1 ding is zeker, ik zal blijven vechten, no matter what! What doesn’t kill you makes you stronger!

Kiezen voor de weg van herstel is onwijs zwaar. Je krijgt te maken met veel onbegrip. Voor gezonde mensen is het nauwelijks voor te stellen dat je dit kan zien als zwakte en dat het voelt als falen. Dit zijn namelijk hele irreële gedachte die alleen als de waarheid zullen voelen als je een eetstoornis hebt. Maar remember: Afvallen is géén levensdoel. En zoals ik eerder al zei en hiermee wil ik ook afsluiten:

Je verliest de controle zonder die ooit echt gehad te hebben! V e c h t  v o o r  j e z e l f , h e t  i s  h e t  w a a r d , j i j  b e n t  h e t  w a a r d !

****

Wil je Stephanie’s strijd graag blijven volgen of heb je vragen voor haar? Dan kun je terecht op haar Instagram pagina: @_s.t.e.f.f.i.e_1988