H e t v e r h a a l v a n N a t h a l i e
Als je mij 6 jaar geleden zou vertellen dat het mogelijk is te leren leven met pijnklachten had ik waarschijnlijk getwijfeld om je óf uit te lachen óf om in een hoekje te gaan zitten huilen. Nee, ik geloofde niet dat het mogelijk was te leren leven met pijnklachten.Ik kon me namelijk echt niet voorstellen dat het mogelijk zou zijn een weg te vinden met de pijn die ik dagelijks voelde. Oh, en als je zou vragen of de pijnklachten zouden kunnen komen van stress? Dan zou je een boze blik kunnen verwachten. Dat lichamelijke klachten veroorzaakt kunnen worden door psychische factoren geloofde ik niet. Die pijn was lichamelijk en moest gewoon weg. Punt.
Duizenden vragen, weerstand en frustratie
Yep, dat was ik. Toen ik een jaar of 16 was. Het feit dat ik veel pijnklachten had maar niet wist waar dit door kwam maakte me kapot. Na een lange zoektocht kreeg de pijn (eindelijk) een naam: fibromyalgie. Enerzijds was ik blij dat ik de bevestiging kreeg dat ik niet gek was, maar anderzijds leek mijn wereld in te stortte. Wat zou dit betekenen voor mijn toekomst? Hoe komt mijn leven eruit te zien? Duizenden vragen spookten door mijn hoofd en het enige wat ik deed was weerstand tonen. Ik wilde doen wat ik altijd gedaan had, ik wilde geen rekening houden met mijn lichaam. Ondanks de pijn ging ik continu over mijn grenzen waardoor ik ook telkens geconfronteerd werd met het feit dat ik het eigenlijk niet kan. Dit zorgde voor frustratie en verdriet waardoor ik nog meer mijn best ging doen. En de enige die ik daar mee had, was ikzelf. Alleen zag ik dat toen nog niet in.
Ik ben fibromyalgie gaan toelaten in mijn leven
Gelukkig heb ik de afgelopen jaren veel mogen leren en sta ik nu op een andere manier in het leven. Op een positieve manier. Want ondanks de afkeer die ik had tegen het leren leven met fibromyalgie, is dat wel hetgeen wat ik ben gaan doen. Simpelweg omdat ik voor mijn gevoel geen keuze meer had. Ik ging me namelijk realiseren dat de kans aanwezig is dat ik mijn hele leven lang ziek zal zijn. En ging inzien dat het geen nut heeft om me ook mijn leven lang te verzetten tegen iets wat ik niet kan veranderen. Dus ben ik het beetje bij beetje gaan accepteren. Steeds beter leerde ik mezelf en mijn grenzen kennen. In plaats van weerstand te bieden, ben ik fibromyalgie gaan toelaten in mijn leven. Want als het er dan toch mijn leven lang is, kan ik beter een manier zoeken om er voor mezelf het beste van te maken. Toch?
De meeste kracht uit de moeilijkste momenten
Ja, dat dacht ik ook. Hoe zwaar de reis ook was, en hoe moeilijk het soms nog is, ik ben blij dat ik de stap gezet heb. Dat ik sterk genoeg ben geweest om te stoppen met vechten tegen mezelf, om toe te geven aan het ziek zijn. Het voelt soms als verliezen, om toe te geven aan wat je niet kunt. Maar eigenlijk is het niets meer dan een dikke vette overwinning. Want het is echt niet makkelijk om keuzes te maken die je liever niet maakt. Om te luisteren naar je lichaam en te doen wat écht goed voor je is. Nee, daar heb je echt wel wat ballen voor nodig. Ik ben ook vaak op mijn plaat gegaan, ik heb flink wat klappen in mijn gezicht gehad en soms dacht ik echt dat het allemaal voor niets was. Momenten dat ik me verloren voelde, niet wist wat ik met mezelf aan moest en twijfelde over mijn kwaliteit van leven. Maar uit die moeilijkste momenten heb ik uiteindelijk de meeste kracht kunnen halen.
Want hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik een arts, therapeut of medicijn nodig zou hebben om gelukkig te kunnen zijn, heb ik ervaren dat ik enkel mezelf nodig heb. Dat de oplossing niet bij iets of iemand anders ligt maar juist heel dicht bij mezelf. Ik ben degene die mijn leven aangenamer kan maken en in eerste instantie was dit besef behoorlijk eng. Want het is nou eenmaal makkelijker als er een ander was die het kon oplossen. Maar toch is het tegelijkertijd onwijs bevrijdend dat ikzelf zoveel kan doen om mijn leven aangenamer en fijner te maken.
Van pessimist naar optimist
Ik heb geleerd om te kijken naar mogelijkheden, om te zoeken naar manieren zodat het voor mij wél haalbaar is. Ik ben gaan luisteren naar mijn lichaam en mijn grenzen en neem rust als dit nodig is. Ik heb geleerd om mijn energie beter te verdelen zodat ik de dagen makkelijker door kom en ben gezonder gaan eten. Maar bovenal heb ik mijn mindset veranderd. Van pessimist ben ik gegroeid naar optimist en dat heeft mijn leven in positieve zin heel erg veranderd. Daarom ook dat ik begonnen ben met bloggen, ik wil mijn kennis, ervaringen en tips maar al te graag delen met de buitenwereld. Omdat ik het iedereen met fibromyalgie, of welke andere chronische ziekte dan ook, gun om te kunnen genieten van het leven. Ondanks welke negatieve factoren dan ook.
Ik ben nog steeds ziek. Nog iedere dag heb ik (veel) pijn en mijn energie is minimaal. Daarnaast ben ik prikkelbaar, snel emotioneel, heb ik ernstige darmklachten en is mijn gezondheid niet echt optimaal. Maar toch is mijn leven nu een stuk fijner dan dat het was. Niet omdat mijn situatie veranderd is, maar omdat ík veranderd ben.
Jij kunt dit ook
En dat is wat ik jou ook heel graag wil meegeven; dat je ondanks negatieve factoren van buitenaf, wel gelukkig kunt zijn. Het is aan jou de keuze of je je gaat verzetten tegen de situatie of dat je er het beste van probeert te maken. Het is een hele reis en tegenslagen zullen er gegarandeerd zijn. Maar ik beloof je, het is het meer dan waard. Want als jij leert leven met fibromyalgie, zul je merken dat je leven echt een stuk fijner wordt.
****
Wil je Nathalie -en haar positieve kijk op het leven- graag blijven volgen? Neem dan een kijkje op www.fibromyalgieblog.nl!