Over grenzen gaan; en dan vooral mijn eigen.

Voordat ik in Australië aankwam heb ik twee duidelijke afspraken met mezelf gemaakt. 1) Ik ga twee dagen er op uit en dan neem ik een rustdag zodat ik het de hele reis vol blijf houden; 2) Ik ga niet uit aangezien dat ten koste gaat van de gehele volgende dag. Afspraken waar menig mens zich prima aan zou kunnen houden lijkt me. Maar daar stond ik al dag twee in een bar met een drankje in m’n hand en geplande activiteiten voor elke dag Sydney in m’n hoofd. Oeps. Dit was precies waar ik van tevoren bang voor was. Ik weet wat ik wil en ik wil sowieso altijd meer dan dat mijn lichaam aan kan. En dat is zwaar, vooral als je op reis bent. Ik ga vaak over m’n eigen grenzen heen. Op dag 5 begon het me dan ook parten te spelen.

Nadat ik een nacht door de pijn niet goed had kunnen slapen hoopte ik dat een dagje strand mijn voet tot rust zou brengen. Eenmaal op het strand wist ik me een paar uur goed stil te houden en ik ging ook niet mee naar de winkels kijken met mijn reisgenootje (zo trots op mezelf). Echter, het tij keerde toen ik een uur later per ongeluk even wat beter om me heen keek. En waar viel mijn oog op. Een ruig kasteel. Serieus?! Ik facking hou van ruige kastelen bezoeken! Ik had niet verwacht dat ze zulke kastelen hadden in Australië! Dat vraagt toch gewoon om nadere inspectie?? Maar nee, ik had de volgende dag een tour door de Blue Mountains geboekt en daarvoor wilde ik echt in betere conditie zijn dan dat ik die dag was. Ik wierp nog een laatste smachtende blik op het kasteel en op dat moment besloot ik om actie te ondernemen. En wel in de vorm van een prioriteitenlijstje. Als er nog een moment zou komen waarop ik iets zie waar ik spontaan overenthousiast van word, kan ik kijken hoe hoog het op mijn lijst staat en of andere dingen die hoger op de lijst staan negatief worden beïnvloed mocht ik kiezen om mijn impuls te volgen.

Waar word ik nou echt gelukkig van op zo’n reis. Het volgende lijstje ontstaat:

1) natuur,
2) (Australische) dieren
3) oude, uitzonderlijke of beroemde gebouwen
4) eten
5) live muziek of performances
6) musea
7) stranden
8) uitgaan

Dus sorry kasteelachtig wonder maar je bent nummer 3 en staat in de weg van nummer 1 dus ik ga je niet bezoeken. Zodoende hoopte ik mezelf houvast te geven wanneer ik mezelf weer tegen zou komen. En het werkte. De dagen erna hield ik mijn ogen beter gericht op de doelen die belangrijk voor me zijn. Maar het gaat met ups en downs. Zo nu en dan moet ik helaas wel iets missen wat ik graag wil doen. Soms zelfs natuur, omdat mijn lichaam simpelweg niet overal kan komen. Om de leegte die dan in me ontstaat te vullen kies ik ervoor om niet bij de pakken neer te blijven zitten en altijd iets te doen wat ook leuk is. Misschien kan ik dan niet naar de Whitsunday eilanden. Maar ik kan in plaats daarvan naar een boerderij gaan en het echte Australische cowboy leven ervaren! Er is altijd wel iets te doen wat wel kan.

Naast dat ik van tevoren bang was dat ik down zou worden omdat ik te hard geconfronteerd zou worden met alles wat ik niet kan, was ik bovendien bang dat mensen niet met me op zouden willen trekken omdat ik ze tegenhoud. Nu kan ik je vertellen dat dat dus echt complete onzin is. Uiteindelijk draait het puur om je persoonlijkheid en als dat matcht dan willen andere reizigers je graag mee hebben. Iedereen heeft veel respect voor m’n verhaal en m’n besluit om toch onbeperkt beperkt te gaan reizen. De meesten bieden zelfs een helpende hand en maken zo de pijn dragelijker.

Solo reizigers zijn al helemaal makkelijke slachtoffers want die zijn allang blij dat ze überhaupt iemand hebben om mee te praten. Wel heb ik af en toe het idee dat de tourguides niet volledig blij met me zijn. Hoewel ik altijd van tevoren laat weten dat ik met krukken loop, kijken sommigen toch verbaasd op als ik met krukken aan kom waggelen. Je ziet meteen hun hersenen ratelen als ze zich bedenken hoe ze dit aan gaan pakken. Maar die tegenwil die ik in hun houding opmerk komt slechts voort uit zorgen. Ze maken zich zorgen dat ik niet optimaal kan genieten van de tour, of dat een tocht gevaarlijk is om te doen als je minder mobiel bent. Als ze eenmaal doorhebben dat ik snel tevreden ben en ook flink wat doorzet, zijn ze helemaal tevreden.

Al met al gaat het met ups en downs downunder maar ik vind genoeg wilskracht om ups van de downs te maken! Ik ben gemotiveerd om dat de rest van m’n reis vol te houden. Inmiddels ben ik over de helft van mijn reis en heb ik Sydney, Melbourne, Byron Bay en Brisbane gezien en ben ik nu bezig met de Sunshine Coast. Volgende stop: cowboy walhalla Rockhampton! Benieuwd of ik het volhoud? Lees binnenkort mijn concluderende blog!

****

Eveline is 8 jaar geleden geopereerd aan een platvoet en door onvoorziene omstandigheden heeft dit geleid tot artrose in de enkel. Het kraakbeen is inmiddels zo ver weggesleten dat bij elke beweging bot op bot schraapt. Hierdoor loopt ze afstanden over 500m met krukken en slikt ze pijnmedicatie. Op dit moment is Eveline op reis in Australië en in dit blog schrijft ze over haar onbeperkte beperkte avonturen.