Onwards & upwards

Eerlijk? Ik was het even kwijt. Helemaal kwijt. Ik zag, voelde, proefde, hoorde het simpelweg niet meer. De warme herfstkleuren, het dansje dat mijn hondje doet zodra ik ’s ochtends naar beneden kom, verse frambozen, mijn favoriete jazz-album, de bemoedigende woorden in deze community…

Ik schreef er nog wel over, sprak er nog wel over en aan mijn gezicht zul je het wellicht niet afgelezen hebben, maar het kwam niet meer binnen. Ik keek met een glazige blik de wereld in, terwijl die rustig doordraaide.

Al die ogenschijnlijk triviale, maar o-zo-kostbare dingen dingen lagen voor het eerst sinds ik meer dan twee jaar geleden lichamelijk instortte bedolven onder een laag van verbazing, hulpeloosheid, frustratie en bovenal leegte.

V a n a f  d e  a l l e r e e r s t e  d a g  d a t  h e t  f y s i e k  m i s g i n g  b e n  i k  m e  h y p e r b e w u s t  g e w e e s t  v a n  m i j n  z e g e n i n g e n .

Van het feit dat ik nog naar buiten kon, van het feit dat ik nog kon lopen, van het dak boven mijn hoofd, van het eten op mijn bord, van de fijne mensen om me heen… Er zijn momenten geweest dat ik me zelfs dankbaar voelde voor wat me was overkomen, omdat ik ineens dingen zag die ik daarvoor nooit had gezien. Mooie dingen, bijzondere dingen, dingen waar mijn mond oprecht van open viel.

En daar zit hem nou nét de valkuil. Als je je aan de lopende band uitspreekt over die “silver linings”, gaat men toch al snel de ernst van de medische situatie onderschatten. En dat is absoluut niemand kwalijk te nemen. Maar doordat anderen de situatie gingen onderschatten, kwam ik zelf uiteindelijk ook terecht in een web van complete verwarring.

Aan de ene kant vervloek ik mijn ziekte en wil ik niets liever dan beter worden en aan de andere kant is er de waardering voor- en het genieten in het heden. Het één hoeft het ander helemaal niet uit te sluiten, maar de laatste tijd voelde het alsof ik moest kiezen en ik koos -of het nou bewust of onbewust was- voor de eerste optie.

A f g e l o p e n  w e e k  b e n  i k  m e t  f l i n k e  m i g r a i n e  n a a r  e e n  a f s p r a a k  m e t  e e n  t h e r a p e u t  g e g a a n .

Hij zag het niet; ik kwam immers lopend binnen, had me netjes opgemaakt en probeerde opgewekt te klinken. Ik wist dat de lijn tussen -rechtop staan en met een stalen gezicht  de oefeningen doen- en -op de grond in een foetushouding liggen janken- flinterdun was. Ik wilde koste wat het kost het tweede scenario voorkomen dus speelde ik het eerste scenario uit als een ware pro. Vervolgens verbaast het me als hij voorstelt dat ik thuis op de slechte momenten maar eens moet gaan stofzuigen (even voor de beeldvorming: op de slechte momenten is het volledig zwart voor mijn ogen en kan ik niet eens rechtop zitten). Ik vertel hem wel dat dat geen mogelijkheid is, maar dat komt dan weer niet bij hém binnen. Ik zie er immers toch niet zo ziek uit?

Gisteren had ik zo’n foetushouding-in-bed-dag en uitgerekend toen kwam het in een halve seconde weer terug. Gevoel. Toen ik in bed lag en mijn moeder me een bord eten kwam brengen. De realisatie dat ik het, hoe diep ik ook zal zinken, nooit alleen hoef te doen, bracht in één klap het bewust-zijn-van en de waardering voor mijn zegeningen terug.

J a , i k  v e r v l o e k  d e z e  r o t z i e k t e  v a n u i t  d e  g r o n d  v a n  m i j n  h a r t  m a a r  v a n u i t  d i e z e l f d e  g r o n d  i s  e r  o o k  n o g
l i e f d e  e n  g e l u k .

Als je altijd maar op je tanden bijt en alles zelf wilt oplossen, ook al ben je daar al lang niet meer toe in staat, dán raak je het kwijt. Geloof me. Want in plaats van dankbaarheid te voelen voor degenen die je helpen, ben je alleen maar boos op jezelf. En boos op anderen die niet zien dat je langzaam wegzakt, terwijl je zelf verantwoordelijk bent voor die beeldvorming.

Sta jezelf toe om eens in de zoveel tijd even te rouwen. Even naar de bodem te zakken. En sta anderen toe om daar bij te zijn. Zodra je namelijk -terwijl je daar op de koude grond ligt te koekeloeren- van bovenaf een warme, uitgestrekte hand ziet, zul je niet lang op die bodem blijven liggen. Beloofd.

O n w a r d s  a n d  u p w a r d s !

Liefs, Lisanne