Vermannen of moed tonen?

11 comments

Wat is dit een ongelooflijk toffe, maar spannende, uitdaging om aan te gaan. Ik en mijn grote mond ook altijd. Of ik iets wil schrijven over of het voor een man moeilijker is om te praten over een onzichtbare beperking dan voor vrouwen? Natuurlijk wil ik dat! Maar ja, daarmee komt wel precies dat aspect van mijn onvermogen om de hoek kijken waar ik momenteel regelmatig tegenaan loop.

Mijn lieftallige eega vindt mijn weerstand om over mijn lichamelijke beslommeringen te praten namelijk een beperking op zich. Ze heeft dat nog niet met zo veel woorden gezegd, maar regelmatig probeert ze dieper in te gaan op mijn gevoel erover. Ik doe dan echt mijn best, terwijl ik vaak het achterste van mijn tong zelfs aan haar niet meteen laat zien. En dan is zij nog wel de persoon die het dichtst bij me staat; mijn steun en toeverlaat. Bij vrienden en kennissen vind ik het op zijn minst dubbel zo lastig. En dan mag ik nu een artikel schrijven voor vreemden? Notabene in mijn eerste bijdrage aan Brave Dutchies. Dat vind ik dus best wel spannend. Wie echter A zegt, moet ook B zeggen. En als je zoals ik graag schrijft, dan zullen C tot en met Z ook vast wel volgen.

Voordat ik van wal steek, lijkt het me wel zo gepast om iets uit te leggen over mijn fysieke ongemakken. Er zal zich vast nog een geschikt moment aandienen om me uitgebreider voor te stellen, maar in een notendop is mijn beperking te scharen onder de urologische aandoeningen. Om het hoge woord er maar eens uit te gooien: ik heb onder andere een neurogene blaas, oftewel een blaasverlamming. Tja… foutje van de verpleging na een andere urologische ingreep. Er speelt dus nog wel meer, maar voorlopig speelt alles rondom een reguliere kleine boodschap mij voornamelijk parten.

Urologische aandoeningen zijn toch al niet het favoriete gespreksonderwerp met je vrienden en kennissen, maar mijn visie is misschien nog wel extra gekleurd. Tot vlak voordat ik de blaasverlamming opliep, had ik namelijk een erg stoere baan. Ik werkte bij een calamiteiteneenheid van justitie en bevond me daardoor in een echte mannenwereld. Je hoefde niet eens een volledige hand te hebben om het aantal vrouwen binnen onze afdeling op te kunnen tellen. En dan had ik toch echt tientallen collega’s.

O v e r  k w a a l t j e s  s p r a k  j e  e i g e n l i j k  n i e t  ,  b e h a l v e  d a n  m i s s c h i e n  d i e  g e b r o k e n  r i b  d i e  j e  h a d  o p g e l o p e n
b i j  e e n  k i c k b o k s – t r a i n i n g . . .

Zoiets is namelijk nog wel stoer. Maar over een probleem met je mannelijke zone? Geen haar op onze kaalgeschoren hoofden die daar aan dacht om over te praten. Aan de andere kant zal het soort aandoening voor een vrouw net zo goed als voor een man uitmaken in hoeverre je dit kan of durft te delen in je omgeving.

Ik begon dus een beetje te twijfelen of ik het dus zelf zo problematisch vind om over te praten, of dat het inderdaad aan ons mannen in het algemeen ligt dat het praten over een beperking zo lastig is. Gelukkig bevind ik me buiten mijn werkomgeving in goed gezelschap van een aantal ‘beperkten’. De meesten daarvan zijn echter vrouw, tenzij sommige mannen hun aandoening dus niet met me gedeeld hebben. De uitkomst van dit minimale onderzoekje bevestigde echter het vermoeden. Eén van de bevraagden bezocht klinieken voor de behandeling van psychosomatische klachten. Het viel hem op dat vrouwen er veruit de meerderheid vormen. Daarmee zou je de conclusie kunnen trekken dat vrouwen sneller met dergelijke klachten te maken krijgen. Het kan echter ook de bevestiging zijn dat het voor vrouwen makkelijker geaccepteerd wordt om hulp te zoeken bij psychische klachten of dat vrouwen dus makkelijker praten en daardoor sneller de juiste hulp zoeken en vinden. Vooral in die laatste twee aspecten denk ik dat de sleutel ligt.

N i e t  v o o r  n i e t s  l u i d t  h e t  s p r e e k w o o r d  d a t  j e  j e  s o m s  e v e n  m o e t  ‘ v e r m a n n e n ’  b i j  t e g e n s l a g . . .

Heb jij ooit wel eens iemand horen zeggen dat je je moet ‘vervrouwen’? Inderdaad.  Bovendien zijn vrouwen sowieso wat praatgrager dan mannen. Dat is niet alleen mijn idee, maar dat wordt tevens bevestigd door mijn vrienden die ik voor dit artikel sprak. Ik spreek uit eigen ervaring dat praten niet mijn sterkste kant is. Mijn lieftallige eega probeert regelmatig diepere vragen te stellen, omdat ze daarmee onze connectie versterkt. Als ze zelf ergens mee zit, helpt het haar namelijk ook om het er over te hebben met mij of haar vriendinnen. Ik daarentegen denk bij lastige kwesties eerder aan de stapel boomstammen in de tuin die ik dan even kort wil hakken. Een middagje kloven helpt om zo de emoties van me af te hakken en mijn kop leeg te maken.

Tot voor kort werkte dat prima. Maar na zes jaar medisch spektakel in combinatie met andere ongein heb ik weliswaar genoeg hout in de kapschuur om een ijstijd te overleven, mijn kop raakte niet meer leeg. De veranderingen van mijn lijf krijg ik maar niet geaccepteerd. En juist in de perioden dat ik helemaal geen zwaardere fysieke handelingen kon doen, voelde ik me extra beperkt. Het past in wat mijn omgeving ook herkent in de traditionele rollen van mannen en vrouwen. Mannen moeten toch immers krachtig zijn? Een vrouw mag vanuit die benadering veel meer emotie laten zien. Mannen moeten maar niet zeuren. Die rollen zijn met de opkomst van genderneutraal denken wel wat verschoven, het levert de man in zijn algemeenheid daardoor wellicht ook een zoektocht op naar een nieuwe ‘mannenidentiteit’. Ik vraag me hardop af of die voortgaande emancipatie nou helpt of tegenwerkt bij het uiten van gevoelens door de man.

V o o r  e e n  m a n  b l i j f t  h e t  v o e l e n  a l s  e e n  s t u k j e  k w e t s b a a r  o p s t e l l e n  d a t  e e r d e r  u i t g e l e g d  w o r d t  a l s  z w a k t e , d a n  a l s  m o g e l i j k h e i d  o m  d a a r i n  m o e d  t e  t o n e n . . .

Praten over je beperking is namelijk net zo moedig als ermee omgaan. Misschien nog wel meer wanneer niemand je worstelingen of uitdagingen meteen ziet. Het is een uitdaging om onbegrip en taboes te doorbreken. Voor dat gevecht heb je die moed om te praten bikkelhard nodig.

****

Geschreven door // Ralph Stoové

11 thoughts on “Vermannen of moed tonen?

  1. Heel dapper dat je dit hebt geschreven. Je hebt een prettige schrijfstijl, leest lekker weg. Ik wil graag B en daarna C t/m Z lezen. Veel sterkte gewenst…

    1. Hoi MijnMSenikke,
      Bedankt voor je reactie en compliment. Altijd fijn om te zien. Leuk dat je ook benieuwd bent naar mijn toekomstige schrijfsels. Die volgen vast ?.
      Overigens kan je ondertussen mijn artikelen en columns over andere onderwerpen lezen op mijn eigen website.
      Veel leesplezier!
      Ralph Stoové

  2. Ralph
    Respect jongen!

  3. Zo is het maar net! Respect Ralph.

  4. ‘Luctor et Emergo’: ik worstel en kom boven.
    Daar moest ik aan denken, toen ik jouw column las.
    Je beschrijft je worstelingen, je gevecht en als lezer voelt het alsof jij jezelf ervaart als in een arena, waar leeuwen met namen als Onbegrip, Taboe, Schaamte, Beperking, Ongemak, Niet-acceptabel, op de loer liggen en zullen toeslaan bij elk teken van zwakte.
    Als mannetje onervaren in deze strijd, onzekerheid, angst, beetje onzeker in de benen, maar met een moed en vastberadenheid van plan die confrontatie aan te gaan.
    Niet wetend waar het naar leidt, maar vastbesloten in de strijd. Niet van plan te stoppen voor deze strijd gestreden is.
    Ik vermoed dat die leeuwen die denken en makkelijke prooi voor zich hebben, spoedig met staart tussen de benen deze arena moeten verlaten en jij daar als overwinnaar zal triomferen.
    Krachtig de wapens hanterend van Begrip, Openheid, Zelf-overwinning, Zelfkennis, uitspraken als ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’, Doorzettingsvermogen, Geduld (met jezelf, met je gebrek(en) en met de ander), Humor, Pen (keyboard), Geloof, e.d.
    Jij komt er wel, Ralph !
    Ik kijk uit naar het vervolg.

    1. Wat een mooie, leuke en bemoedigende reactie, Aileen! Je reactie is een column op zich ?. Dank je wel.
      Een vervolg komt er vast.

  5. Respect voor jou Ralph!
    Je hebt het mooi verwoord en je hoeft je niet altijd te vermannen. Kwetsbaar opstellen levert soms meer op.
    Sterkte en liefs!

  6. Dit is een moedig stukje Ralph, voorbeeld doet hopelijk volgen. Fijn dat je mij een kijkje in jouw persoonlijke leven hebt laten nemen.
    Sterkte en ik hoop nog vaker iets persoonlijks van je te lezen!

  7. Ik kom (bijna) nooit op Instagram maar plots zag ik jouw verwijzing naar deze site. Ik heb nooit geweten dat jij een dergelijke medische beperking had. Sjee, om dat met de hele internet-populatie te delen vind ik wel gedurfd. Je hebt dus de moed getoond om daarover te “praten”. Je hebt het over het accepteren van je veranderde lichaam en dat je dat (nog) niet hebt geaccepteerd. Dat komt echt wel, je kan niet anders. En dat heeft nmm niets met je gevoel van manheid te maken. Ik heb vroeger toen ik jouw leeftijd had zoveel aan krachtsporten gedaan dat mijn beide knieen nu versleten zijn. Ik ben nu dus een kreupele met een wandelstok. Dat heeft mij heel veel moeite gekost om dat te accepteren. Maar ik praat er veel over ondanks het feit dat ik mij 100% man voel. Ik denk dat het praten over je lichamelijke ongemakken in deze tijd afhankelijk is van vele factoren : of je teveel man voelt, of je extravert of introvert bent, of de omgeving daar rijp en open voor staat etc. etc.. Maar goed, dat is mijn leken-mening. Ik wens je heel veel sterkte mijn “kleine” achterneef. Dit is gewoon klootte en ik begrijp je. En tenslotte vind ik jouw taalgebruik leuk. Dus probeer je ellende van je af te schrijven…dat helpt ook enigszins.

    1. Hoi “grote” neef Eric,

      Wat een mooie, open reactie. Je reflectie op je eigen lichamelijke beslommeringen is bemoedigend.
      Het schrijven helpt me inderdaad ook bij het acceptatieproces. Ik ga er dan ook graag mee door. Dat je nog niet eerder wist van de beperking kan heel goed. Het medische foutje is nog maar twee jaar geleden gemaakt. En de afgelopen twee jaar heb ik keihard mijn best gedaan om het maar te verbergen. Achteraf gezien natuurlijk onzin, want ik hoef me niet te schamen voor iets waar ik zelf geen invloed op had en heb. Maar ja… zoals je al las in dit artikel, blijft praten over zo’n onderwerp nu eenmaal niet mijn sterkste kant.
      Op mijn eigen website staat ook een artikel over een ervaring rondom mijn kleine ongemak. Kijk maar eens op http://www.ragasto.nl. Ik deel mijn nieuwe blogs en publicaties op andere platforms en in media ook altijd op mijn Facebook.

      Groetjes,

      Ralph

  8. […] schrijf wel eens over mijn belevenissen met mijn blaasbeperking. (Zo, dat is eruit. Taboe voor de rest van deze column meteen doorbroken, toch?) Meestal zoek ik […]

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.