H e t   v e r h a a l   v a n   S a r a h

Mijn naam is Sarah en ik ben 30 jaar jong. Als je naar mij kijkt zie je:

• een vrolijke brunette
• universitair afgestudeerd
• met lieve vriendinnen en een grote familie
• samenwonend met de liefde van haar leven
• en twee gezonde kinderen
• in een mooi huis
• met een tuin en auto voor de deur
• dankzij een goede baan, net als haar vriend

Ogenschijnlijk is het gras groen, zal ik maar zeggen. En om niet verkeerd begrepen te worden: ik ben ontzettend dankbaar voor wat, en vooral wie, ik allemaal heb in het leven. Maar zo groen is mijn gras helaas niet. Niet in mijn hoofd tenminste. Daar is het een wirwar aan gedachten. Angstgedachten, depressieve gedachten, gedachten die mezelf naar beneden halen en die elke dag een uitdaging maken om door te komen.

Ik ben niet altijd ‘zo’ geweest. ‘Zo’ bang, zo snel overprikkeld, zo somber. Als klein kind kon ik de wereld aan. Altijd vrolijk en nergens bang voor. Maar mijn jeugd was alles behalve rooskleurig. Mijn vader was verslaafd en toen ik 10 was zijn mijn ouders op een nare manier gescheiden. Er volgden jaren van vaak verhuizen, weinig contact met mijn vader en het emotioneel verliezen van mijn moeder aan haar nieuwe vriend. Ik kreeg last van dwanghandelingen (‘Als ik de deurknop niet 20 keer aanraak ga ik dood’), begon te ‘hummen’ (een neurotisch geluid met mijn mond als ik nerveus was), en ging bedplassen.

M e t  d e  j a r e n  r a a k t e  i k  s t e e d s  m e e r  v a n  m e z e l f  e n  d e  b u i t e n w e r e l d  v e r w i j d e r d .

Sprak met niemand over hoe ik me voelde, want het was mijn eigen schuld. Ik verdiende dit omdat ik een slecht kind was. Op mijn 14e kreeg ik een bacteriële hersenvliesontsteking. Ik overleefde het kantje boord en ben een week in coma geweest. Hierna volgde een jaar van lichamelijk herstel. De ene na de andere ontsteking stak de kop op en de antibiotica was niet aan te slepen. In deze periode begon ik te hyperventileren en ontstonden de eerste gevoelens van angst. Echte, verstikkende angst. Mijn dagen bestonden meer en meer uit angst- en dwanggedachten en ik ging op standje ‘overleven’ in plaats van ‘leven’.

Toen ik 17 was leerde ik Daniel kennen. Hij zat in 6VWO en ik in 5HAVO, en vlak voor de eindexamens begon onze liefde. Toen ik 18 was ging ik op mezelf wonen, boven mijn vader (met wie het contact inmiddels wat beter was), en al snel trok Daan bij me in. Vanaf de nacht dat ik alleen woonde heb ik nooit meer in bed geplast. Weg uit mijn ouderlijk huis was letterlijk het einde van bedplassen! Maar waar ik mijn gevoelens van angst jarenlang had onderdrukt kwamen ze nu schreeuwend en wel naar buiten. Er was eindelijk ruimte voor. Ik ging in therapie voor twee angststoornissen. Na 3 jaar therapie werd ik ‘beter’ verklaard. Ik had mijn angststoornissen zo goed als kon verslagen. Wat een overwinning! Zal ik nu dan eindelijk echt kunnen gaan L E V E N ?

Het ging een paar jaar redelijk. Daniel en ik verhuisden naar een grotere woning en wilden graag een kindje samen. In 2012 werd onze eerste zoon geboren. Maar wat een prachtige periode had moeten zijn, werd de zwartste periode uit mijn leven: ik kreeg een postnatale depressie. Te bang om hulp te zoeken probeerde ik deze zoveel mogelijk te onderdrukken. De paniekaanvallen gierden dagelijks door mijn lichaam als gillende sirenes, de hele dag door. Het was een geestelijke uitputtingsslag met mezelf en ik dreigde hem te verliezen. Na de geboorte van onze tweede zoon in februari 2015 kwam de genadeslag: nog een postnatale depressie. Ik heb het nog een paar maanden volgehouden om ogenschijnlijk normaal te functioneren. Ik ging naar mijn werk en verzorgde mijn kinderen. Omdat ik mezelf voelde aftakelen ben ik een cursus Mindfulness gaan doen. Dit was prettig, maar lang niet toereikend.

H e t  w a s  v o o r  m e z e l f  n i e t  l a n g e r  t e  o n t k e n n e n  d a t  i k  e e n  s e r i e u s  p r o b l e e m  h a d  d a t  i k  v e e l  t e  l a n g  h a d  g e n e g e e r d .

Dus na 6 jaar zonder therapie moest ik er toch weer aan geloven. Ik kwam bij de basis GGZ terecht. Hier had ik iedere twee weken therapie en werkte ondertussen door. Maar in januari stortte ik in: volledig. Het was een vrijdagochtend en ik kreeg een paniekaanval die zo intens was dat ik er niet meer uit kwam. Ik was liever dood dan levend en kon amper lopen doordat mijn spieren niet meer meewerkten. Vanaf hier ging het snel: de basis GGZ verwees me door naar de gespecialiseerde GGZ, ik meldde me ziek op werk, en begon onder begeleiding van een psychiater aan angstremmers en antidepressiva. Mijn diagnose? Een zware burn-out, ernstige angststoornis, twee post traumatische stress stoornissen, een aanpassingsstoornis en somberheidsklachten. Mijn leven bestond uit slapen en therapie: 20 uur per etmaal slapen, elke week therapie en dagelijkse oefeningen thuis.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik 13 maanden ziek thuis. ik werk 3 x 1 uur per week op therapeutische basis vanuit huis en heb nog steeds wekelijks therapie. Cognitieve gedragstherapie om precies te zijn. In maart komt daar EMDR bij. De angstremmers heb ik niet meer dagelijks nodig, de antidepressiva wel. Dankzij de medicatie zijn de paniekaanvallen minder intens, maar wat betreft het overwinnen van mijn angsten heb ik nog een lange weg te gaan. Elke dag opnieuw is een strijd tegen de negatieve en destructieve gedachten in mijn hoofd. Maar ik ben en blijf positief: ik kan en zal deze strijd winnen en er sterker uit komen!

I k  s c h r i j f  d i t  s t u k  o m d a t  i k  h e t  s t i g m a  o v e r  p s y c h i s c h e  z i e k t e n  w i l  h e l p e n  d o o r b r e k e n . W a t  n i e t  z i c h t b a a r  i s ,
h o e f t  n a m e l i j k  n i e t  m i n d e r  e r n s t i g  t e  z i j n .

Neem mensen met een psychische ziekte serieus: we stellen ons niet aan, we overdrijven niet, maar vragen ook niet om medelijden. Het zou al fijn zijn als je gewoon, simpelweg, geen oordeel over ons velt.

Wil je meer weten over mij of heb je een vraag? Je kunt me op Instagram volgen: SarahSteunt