”Women, always trouble, always problems with the women”, schreeuwen de twee buschauffeurs hoofdschuddend naar elkaar terwijl ze mijn backpack proberen te vinden in een zee van bagage. Ik ben de enige reiziger die er op deze afgelegen busstop uitgezet wil worden en ze zijn er absoluut niet blij mee. Waarom ik dat niet aan het begin van de reis heb aangegeven? Schatten, dat heb ik uit alle macht geprobeerd maar jullie begrepen er geen jota van. Ze grinniken nogmaals naar elkaar. Dan verdwijnt de bus in de verte en blijf ik achter in de middle of nowhere met enkel de brandende zon als gezelschap. Wat nu?”
Een fragment uit het dagboek dat ik bijhield toen in de zomer van 2014 in mijn olijke uppie door Oost-Europa struinde. Ik voelde me de koning te rijk. Ik had zelf mijn routes uitgezocht, zelf mijn backpack ingepakt en zelf contacten gelegd onderweg. Voor iemand die het al sociaal ongemakkelijk vindt om tegen een kassameisje te moeten praten, had ik een verrassend open kant van mezelf leren kennen. Het smaakte naar meer. Laat die reis nou net de druppel zijn geweest die de emmer deed overstromen. Of het nou de Lyme zelf was die daar zijn weg in mijn lichaam wist te vinden of een andere infectie die (half)slapende Lyme bacteriën in mijn lichaam wakker had geschud, ik werd ziek. Het ging van kwaad tot erger en inmiddels zijn we op het punt dat niet zeker weet of ik ooit nog een dergelijke reis zal kunnen maken.
I n m i j n p i e p j o n g e j a r e n w a s i k é é n g r o t e b o l a n g s t .
Een dagje pretpark eindigde in ruzie en ellende, want er was zelden een attractie waar ik in durfde. Mijn cursus paardrijden bestond voornamelijk uit huilen, bibberen en vallen. Op familiereünies verschool ik me steevast achter het been van mama en als iemand het lef had om me aan te spreken, kon ik wel door de grond zakken. Dan heb ik het nog niet eens gehad over dingen als vaccinaties en tandartsbezoeken, maar ik denk dat je mijn punt inmiddels wel begrijpt.
Ergens is er echter een omslagpunt geweest. Ergens had ik er klaarblijkelijk zo ontzettend genoeg van dat ik mezelf achterwaarts een gigantische schop onder mijn kont heb gegeven. Want bevangen door angst door het leven gaan is dodelijk saai en voorspelbaar. Het ontbeert inspiratie, passie, avontuur; een reden om je bed uit te komen in de ochtend. Dus. Ik begon wat meer risico’s te nemen en kreeg er een hoop voor terug. Ik leerde bijzondere mensen kennen, zag prachtige plekken en speelde op podia waarvan ik dacht dat ik ze alleen maar vanuit het publiek zou aanschouwen.
En dan nu. Nu ben ik dikwijls weer helemaal terug bij af. Lyme klachten zijn enorm grillig en kunnen uit het niets verschijnen en je helemaal lam slaan. Zo kan ik een -neurologische- black-out krijgen, waarbij ik niet fatsoenlijk meer hoor, zie, denk of beweeg. Ik kan bevangen worden door intense moeheid, die voelt alsof de zwaartekracht me de grond in wil zuigen. Ook zijn er vaak duizelingen, met het risico op flauwvallen. Met al deze mogelijkheden in mijn achterhoofd is het vrijwel onmogelijk mijn huis te verlaten zonder angstgevoel. Het vertrouwen in mijn lichaam is zodanig afgenomen dat ik voorbereid ben op het ergste. De lijn tussen goed voorbereid zijn en paranoia is vrij dun kan ik je vertellen.
A l s t w i n t i g e r h o o r j e n i e t b a n g t e h o e v e n z i j n d a t j e l i c h a a m j e i n d e s t e e k l a a t .
Ik had ambitieuze en wellicht roekeloze plannen om de wereld te gaan zien. Wonen in New York, trektochtje door de Amazone, overwinteren in Nieuw-Zeeland…Momenteel moet ik echter regelmatig door mijn ouders van hun plekje in Limburg naar het mijne in Utrecht worden vervoerd omdat een ritje met de trein al teveel gevraagd is. Ik sta niet vaak stil bij dat schrille contrast maar als ik het doe, dan bijt ik wel even flink op mijn lip.
Ik heb echter al een hoop winst gemaakt. Een jaar geleden gooide ik bij een rondje lopen met mama na vijf minuten de handdoek al in de ring. Nu ga ik meestal alleen. Of nog liever nog, met mijn hondje. Soms wel drie kwartier lang. Ik kan naar de supermarkt fietsen zonder panisch te zijn om van mijn fiets te vallen. Ik ga af en toe met vrienden uit eten, de stad verkennen of naar het zwembad. Dat lijkt misschien allemaal kinderspel, maar voor mij is het een teken dat ik op de goede weg ben.
I k h o o p d a t i k u i t e i n d e l i j k e e n m o o i e b a l a n s k a n v i n d e n .
Een leven waarin ik af en toe risico’s durf te nemen, maar ook rekening houd met mijn kwetsbare lichaam. Waarin ik af en toe een reis kan maken, maar niet in de sloppenwijken van India door de modder ga rollen. Een leven waarin ik de mensen van wie ik houd stevig vasthoud, maar ook opensta voor nieuwe contacten. De gulden middenweg tussen vrees en overmoed.
****
Geschreven door // Lisanne