(ver)geef me even

Lieve lezers,

De afgelopen maanden zijn een achtbaan geweest en niet op een “gezellig dagje Efteling” manier. Er was –na een betere en hoopvolle periode begin dit jaar– slechts een simpel griepje nodig om opnieuw een doos vol ellende te openen.

Een ontsteking en een nare reactie op een antibioticakuur zorgden ervoor dat ik niet volledig kon herstellen voordat ik voor de tweede keer op het vliegtuig naar Zwitserland stapte voor mijn behandeling.

Mijn lichaam was het dit keer absoluut niet eens met de vliegreis en gaf er na een paar slapeloze nachten de brui aan. Ik crashte en ik crashte hard: trillen van top tot teen, spierspasmes, flitsen voor mijn ogen, ik kon niet meer zelf op mijn benen staan en de hoofdpijn was zo extreem dat een postoperatief-pijninfuus weinig soelaas bood.

Gelukkig was ik op de juiste plek en kregen ze het snel voor elkaar om me te stabiliseren. Echter telkens als ze de behandelingen probeerden op te schroeven, ging ik weer onderuit. Het waren drie loodzware weken van vallen en voorzichtig opkrabbelen. De testresultaten die langzaam binnendruppelden brachten gelukkig wat verheldering rondom deze terugval en lieten ook positieve resultaten zien. Maar er is nog een lange weg te gaan…

Inmiddels ben ik weer een paar weken thuis en aan het bijkomen van niet alleen de lichamelijke, maar ook de mentale klap. Het komt hard aan als je ineens weer geholpen moet worden met douchen nadat je een klein beetje aan het normale leven hebt kunnen proeven. Begin dit jaar voelde ik aan alles dat ik eindelijk op de weg naar boven zat, en mijn verwachting was dan ook dat ik mijn leven na mijn tweede bezoekje aan de Alpen weer enigszins zou kunnen gaan oppakken. Man man man, liep dat effe anders.

Op het moment moet ik elk druppeltje energie gebruiken om mezelf -op alle fronten- overeind te houden. Het lukt me niet om aan Brave Dutchies te werken. Ik baal er enorm van, gezien er een aantal mooie nieuwe verhalen en ideeën op het ‘programma’ stonden, maar het gaat even niet. Het spijt me ontzettend als je mailtjes of berichtjes onbeantwoord blijven, ik ga mijn best doen om alles zo snel mogelijk weer op te pakken.

Hoewel ik jullie altijd aanmoedig om steun te vinden bij elkaar, heb ik zelf toch de neiging om isolatie op te zoeken als het niet goed gaat. Dit heeft deels ook te maken met de ziekte, die er naast de slopende vermoeidheid voor zorgt dat ik weinig prikkels kan verdragen. Een appje lezen kan soms al teveel zijn.

Het is lastig om de worstelingen te blijven delen. Om steeds opnieuw te moeten zeggen dat het niet goed gaat. En soms heb ik er simpelweg ook de woorden niet (meer) voor. Ik reageer laat op berichtjes en op dagen dat ik veel pijn heb, ben ik allesbehalve een zonnetje in huis. Ik mis voor de zoveelste keer op een rij verjaardagen, examens etc. en moet vaker afspraken afzeggen dan dat ik ze kan nakomen.

Weet alsjeblieft dat ik dit heel erg vind en dat ik niets liever zou willen dan weer een actieve en positieve bijdrage leveren aan jullie levens.

Ik ben zo belachelijk dankbaar voor de mensen die blijven volhouden. Die toch blijven vragen hoe het met me gaat…die kaarsjes voor me aansteken, tekeningen naar Zwitserland sturen, of creatieve bloemetjes langs komen brengen. Voor vriendinnen die bereid blijven om plannen op het laatste moment om te gooien. Voor de dorpsgenoot die spontaan aanbiedt om een behandeling te bekostigen of de buurtgenoot die voorstelt om zijn haan de deur uit te doen, mocht ik er last van hebben van het gekraai. 

Zulke gebaren maken een enorm verschil voor me, ook al lukt me het niet altijd om dat te laten weten. Ik sta ook nog elke dag stil bij alle mensen die hun zuurverdiende centjes hebben ingezet om mijn behandelingen in het buitenland mogelijk te maken. Dit geeft me hoop en uitzicht op een beter leven en dat houdt me op de been, ook als mijn benen het zelf even begeven.

Daarom wil ik jullie vragen: (ver)geef je me nog heel even? Ik ga hier weer uit komen en zodra dat gelukt is, ga ik mijn best doen om een inhaalslag te maken.

• Heb ik er vertrouwen in dat ik uiteindelijk weer beter ga worden? ja!
  
• Ben ik in goede handen, zowel hier thuis bij mijn ouders (/superhelden) als bij mijn arts? ja!
• Is het op dit moment even kloter dan klote? ja!
  

Ik mis leven. Ik mis dansen op festivals, zingen in de zon, zwemmen in de zee, slapen in smerige hostels, fietsen door de Veluwe, langs de grachten of door musea slenteren, lunchen in hipster-tentjes. Ik mis op mezelf wonen en mijn eigen boodschappen doen. Ik mis de rottige weekendbaantjes, de langdradige lessen op school, de verwoede pogingen om niet te veel uit de toon te vallen in de sportschool en de ongemakkelijke dates. Ik mis leven. Maar het komt wel weer.

We doen zo hard ons best om onze pijn een gouden randje te geven. Om teleurstellingen om te zetten in kracht, liefde en levenslessen. Maar soms, soms is pijn gewoon verdraaid pijnlijk. En dat mag ook best even hardop toegegeven worden.

Better days ahead! 

x0x0 en tot snel, Lisanne