Author: Lisanne

Als chronisch zieke moet ik nou eenmaal regelmatig uitrusten en om dat nog een beetje leuk te maken, doe ik dat graag met een bakje popcorn en een pakkende film of verslavende serie erbij. Herkenning is fijn en “awareness” ontzettend belangrijk, dus als ik mooie verhalen tegenkom rondom ziekte of handicap word ik daar extra enthousiast van. Zeker als de makers het voor elkaar hebben gekregen om een realistisch beeld van de aandoening weer te geven. Daarom deel ik graag met jullie tien van mijn favoriete films en series in deze categorie. Ga er lekker voor zitten en pak de tissues maar vast uit de kast! Silver Linings Playbook (film, bipolaire stoornis) “Silver Linings Playbook” draait om een man met een bipolaire (ook wel manisch-depressieve) stoornis. Hij verlaat aan het begin van de film een psychiatrische inrichting en wordt opgevangen door zijn ouders. De directe aanleiding voor zijn opname in de inrichting was het aanvallen van de man waarmee zijn ex-vrouw Nikki een affaire had. Hij is constant op zoek naar “silver linings” in zijn leven: lichtpuntjes die voortvloeien uit moeilijke situaties. Als hij tijdens een bezoek aan een vriend van hem “Tiffany” ontmoet -die zelf ook worstelt met een mentale aandoening- ontstaat er een bijzondere band tussen de twee. Een aangrijpende, hartverwarmende en zeker ook grappige film die volgens experts een hele accurate representatie geeft van het leven van iemand met een bipolaire stoornis. Recht voor zijn raap en totaal niet pretentieus of theatraal. Vooral de rauwe, oprechte dans-scene aan het einde wist bij mij de juiste snaar te raken. Een sterk verhaal uitgevoerd door een bijzonder sterke cast. Get Better (film, ziekte van Lyme) Voordat je “Get Better” bekijkt is het belangrijk dat je de Ted Talk van de vrouw achter deze film bekijkt. Ze verloor haar vader aan de ziekte van Lyme en realiseerde zich dat er veel te weinig maatschappelijke aandacht voor deze ziekte is. Zo wijst ze op het verschil tussen het aantal speelfilms over kanker (meer dan zestig per jaar) en chronische Lyme (slechts eentje). Om hier verandering in te brengen besluit ze zelf een speelfilm te maken, losjes gebaseerd op haar eigen ervaringen. Toegegeven, ik vond vooral het begin van de film een beetje stroef en ik kwam er niet gemakkelijk doorheen. Naarmate de film vorderde werd ik echter steeds meer in het verhaal getrokken en aan het einde was ik volledig om. Een krachtig verhaal vanuit het oogpunt van een jonge vrouw die zich staande probeert te houden terwijl ze haar vader langzaam ziet aftakelen als gevolg van de chronische ziekte van Lyme (hoewel er in de film overigens nooit duidelijk wordt gezegd dat het om deze ziekte gaat). Ontroerend in al zijn eenvoud. The Little Couple (serie, Achodroplasie) Deze serie heeft mij door het meest heftige deel van mijn ziekteperiode heengetrokken. Het optimisme van de hoofdpersonen is aanstekelijk en het is dan ook vrijwel onmogelijk om naar de avonturen van deze familie te kijken zonder daar zelf hartstikke vrolijk van te worden.[…]

“Maar je ziet er helemaal niet ziek uit!” is iets dat mensen met een (onzichtbare) chronische aandoening vaak naar hun hoofd krijgen. Iets wat bloed-irritant is, waar je tanden van gaan knarsen en waar je spontane jeuk van krijgt –als je dat niet al van het hele gesprek had gekregen- . Onbegrip is helaas iets waar veel van ons chronisch zieken op een gegeven moment tegenaan lopen, zeker als we nog jong zijn. Maar hoe ga je daar dan mee om? Sinds mijn dertiende loop ik rond met fysieke klachten. In eerste instantie kwam daar een heel groot stuk ontkenning bij kijken: als ik het niet tegen mensen zeg, dan is het ook niet zo. Dan kon ik vaak nog steeds heel geïrriteerd raken als mijn omgeving niet begreep wat er in mij omging. Alsof ik van mensen verwachtten dat ze in mijn hoofd keken. Anderzijds stuit ik nu, zeven jaar later, nog steeds op heel veel onbegrip, terwijl ik er nu wel over praat. Mensen die het zich niet voor kunnen stellen wat het is om constant met een zware rugtas op je rug het leven door te gaan. Zoveel bagage bij je te moeten dragen. In deze blog zet ik een aantal tips op een rij om met dit onbegrip om te gaan. Praat erover Mensen kunnen niet in jouw hoofd kijken of voelen wat jij voelt. Zolang jij niet met je omgeving deelt wat er met jou aan de hand is, kun je ook geen begrip verwachten. Mijn rug deed pijn – altijd. Maar als je mensen dat niet vertelt, dan weten ze dat ook niet, want van de buitenkant zag alles er gewoon normaal uit en ik kon ook vrijwel alles. Dus spreek uit wat er met je aan de hand is. Praat er zoveel over dat je je gaat ergeren aan jezelf. Enkel wanneer mensen weten wat er met je aan de hand is, kunnen ze er op anticiperen en kunnen ze er rekening mee houden. Spreek je irritatie uit Als je dan toch op onbegrip stuit, spreek het uit. Stel, je staat te kletsen met die vriendin van je, die telkens maar opmerkingen blijft maken als “maar je kunt toch gewoon lopen?” of “maar je gaat er toch niet dood aan?”. Spreek uit hoe je je voelt. Die opgekropte irritatie zit je anders alleen maar dwars en bovendien loop je dan het risico dat je een keer echt explodeert. Jij legt aan haar uit dat je dan misschien wel gewoon loopt en niet doodgaat, maar dat het je wel heel erg beïnvloed in je dagelijks leven, en zo geef je haar een kans om in te zien dat ze het misschien beter iets anders had kunnen formuleren. Ze weet niet beter en doet het heus niet expres. Kies de mensen met wie je je omringt Sommige mensen proberen je te begrijpen, anders doen de moeite niet eens. Als je een chronische aandoening hebt, bepaalt die vaak een groot deel van jouw dagelijks leven. Mensen die dat niet snappen, kunnen het heel moeilijk voor je maken.[…]