Zo sta je, en zo gaat je licht uit. Je ademhaling gaat door en je hart blijft kloppen. Heel even ben ik van de wereld. ”Even pauze nemen” zeg ik dan altijd.Of, ”Ik ging er even bij liggen” is ook een bekende.[…] 
Fools, said I, you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you
But my words, like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence[…] 
Zeven jaar geleden zakte ik ‘s ochtends vroeg, terwijl ik me klaar aan het maken was voor een lange werkdag, door mijn benen. Sinds die dag zit en lig ik het merendeel van de tijd ziek thuis.[…] 
Ik had twee jaar geleden niet verwacht dat ik dit zou gaan schrijven, maar toch doe ik het nu. In sommige opzichten ben ik de MS dankbaar. Dat klinkt een beetje raar natuurlijk, maar ik probeer het leven met MS te zien als mijn leerschool en ik moet je zeggen dat ik de afgelopen twee jaar best veel geleerd heb.[…] 
Hoe chronische beperking helpt je persoonlijkheid te vormen
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. De olifant in de kamer adresseren. Ik schrijf dit blog natuurlijk omdat er iets mis met me was. Het is waar: ik was een rasechte people pleaser. Ik hielp andere mensen; of dat nou ten koste ging van mezelf of niet.[…] 