Ik vind de decemberperiode heerlijk. Het weer dat knusser en kouder wordt, de lichtjes buiten, de feestdagen die eraan zitten te komen, alles waar je je op kunt verheugen… het heeft altijd iets magisch. Eind november begint het te kriebelen en ik geniet altijd enorm van die voorpret. Maar als de kerstdagen er dan echt aan zitten te komen, voel ik ook een soort terughoudendheid. Want het punt is: ik weet dat het hele fijne dagen zullen zijn, maar dat ze me ook compleet zullen slopen.
G e n i e t e n
Begrijp me niet verkeerd, ik geniet enorm van de feestdagen. Kerstliedjes, kerstfilms, de voorpret voor de feestdagen zelf, de gezelligheid met familie, de kerstmarkt, lekker eten, de kerstgedachte… mijn lijst met decemberlichtpuntjes is eindeloos. En dan heb ik het nog niet gehad over de kerstvakantie: twee heerlijke weken doen waar ik zin in heb. Uitslapen, veel lezen, me voorbereiden op het nieuwe jaar, werken aan mijn blog en misschien een beetje aan school… daar hou ik echt van. Het zijn die vrijheid, die zorgeloosheid, die mogelijkheid om even los te komen van je verplichtingen en projecten en gewoon te genieten, aan jezelf te werken, je rust te pakken, waardoor ik zo kan genieten van de decembermaand.
O n z e k e r h e i d
Maar er is ook nog een andere kant. Ik weet namelijk van tevoren dat ik rond de feestdagen weinig tijd voor mezelf heb. Weinig tijd om uit te slapen, om te rusten, om dingen voor mezelf te doen – tijd die ik juist zo hard nodig heb door alle vermoeidheid van het eerste studiesemester. Ik weet dat het hele drukke dagen zullen zijn die me echt moe maken. En ik vraag me dingen af, dingen die me onzeker maken: zal dat dagje Amsterdam op ‘’Derde Kerstdag’’ wel te doen zijn? Zal ik veel last krijgen van het vele eten met kerst? Hoe uitgeput zal ik na Oudejaarsavond zijn? En zal ik na Oud & Nieuw al snel last krijgen van die jaarlijkse winterdip, met alle gevolgen van dien? Die onzekerheid zorgt toch dat er een soort schaduw valt over de fijne feestdagenperiode.
C o n c e s s i e s
Maar ik laat me er niet door uit het veld slaan. Want uiteindelijk, en zo is het wel vaker in het leven als je chronisch ziek bent, moet je concessies doen. Lekker meedoen met het kerstdiner, wetend dat ik er waarschijnlijk last van ga krijgen. De nachtmis op kerstavond een keertje overslaan, zodat ik het tijdens de kerstdagen beter volhoud. Op Tweede Kerstdag rustig aan doen in plaats van nóg meer spelletjes en nóg meer films, ook al is dat zo gezellig. Me op Oudejaarsavond af en toe éventjes terugtrekken om op te laden. En dat geeft niet, want de feestdagen zijn er niet minder leuk door. Maar heel eerlijk gezegd ben ik ook altijd wel heel blij als alles weer bij het oude is. Want uiteindelijk zijn kerst en Oud & Nieuw ook maar gewone dagen… alleen brengen we ze op een bijzondere manier door.
****
geschreven door // Vivian