E e n  v e r h a a l  o v e r  h o e  i k  d a n k z i j  m i j n  z i e k t e , v r i e n d i n n e n  w e r d  m e t  m e z e l f

Met wie hebben we een grotere een haat / liefde verhouding dan met onszelf?

Je bent te dik, je bent te dun. Niet lenig genoeg of juist te mobiel. Ons lichaam krijg veel kritiek te verduren.

De grootste pestkop was ikzelf. Als ik ergens pijn had, vond ik dat irritant. Als ik buiten adem was, werd ik boos. Kom op nou!

Tijdens een 9 jarige dansopleiding had ik geleerd mijn lichaam tot het uiterste te pushen. Nog net even iets hoger, iets meer aangespannen, iets gestrekter, iets ronder. Voldoen aan het perfecte plaatje.

Mijn vingers kregen een tik wanneer ze niet soepel genoeg piano speelden, als ze nog verkrampt waren van de kou.

En mijn hoofd moest er niet aan denken om voor minder te gaan dan het aller hoogste niveau op school. Een vak minder? Ben je gek? Ik wilde alles. Want FOMO. Ik was bang dat ik iets mis zou lopen. Maar wat?

Hoe goed ik mezelf ook indekte, er was één ding waar ik niet op had gerekend..

Mijn gezondheid verliezen

Wist je dat als je gezond bent je dan geen klachten hebt? Dat was voor mij een verassing. Ik dacht dat een beetje rugpijn, af en toe buikpijn en moe zijn gewoon bij het dagelijks leven hoort. Jezelf vooruit slepen elke dag. Doorgaan als je ziek bent, en lichamelijke signalen afstompen met pilletjes. Doodgewoon.

Totdat er iets knapt.

Ik moet huilen. Ik weet niet waarom. Ben ik depressief? Neeh natuurlijk niet. Ik moet me niet zo aanstellen.

Er verzamelen steeds meer donkere wolken in mijn gedachtewereld en ik vraag me af: wat heeft het voor zin? Het is te zwaar om te leven. Ik zink steeds dieper weg. Ik verlies mijn werk. Verlies contacten. Niets raakt me nog. Zelfs de pijn in mijn lichaam voelt ver weg.

Geen idee hoe, maar dit heb ik 4 jaar volgehouden. Ik kan me er maar weinig van herinneren, behalve dat er één iemand was die me er doorheen bleef trekken. Mijn maatje en partner, Joachim. Hij bleef voor me zorgen, ondanks dat ie er niets van snapte. Hij bleef van me houden, ondanks dat er geen Tanja meer was.

Ik ontmoet mijn beste vriendin

Intussen zijn we verhuist naar een schattig dorpje in de Achterhoek, Terborg genaamd. Een droom huisje. Een gerenoveerd oud pand aan de hoofdstraat, waar je aan de achterkant uitkijkt over weilanden met zwart-witte koetjes.

Ik zit gezellig met Joachim, in een half geschilderde kamer, een film te kijken: “Outbreak”. Het gaat over een ontsnapte virus dat zich razendsnel over de aarde verspreid en mensen besmet.

Als de hoofdpersoon, een onderzoeker van de virus, een gaatje in zijn beschermingspak ontdekt en in paniek raakt, voel ik iets kriebelen op mijn been.

Als na het krabben de jeuk alleen maar erger wordt en zich ineens verspreid over mijn buik, mijn armen en mijn hele lichaam, ben ík het nu, die in paniek is.

Mijn huid zwelt op en lijkt op de schil van een sinaasappel. Drie eindeloze dagen probeer ik niet toe te geven aan de intense jeuk. Gelukkig is netelroos verder onschuldig. Een allergische reactie. Maar waarvan?

Ik ben allergisch voor stress

Blijkbaar heeft ze al vaker contact proberen te leggen, maar ik heb d’r niet gehoord. Nu wel.

Trouwens, al een tijdje nu.

Het begon met duizeligheid. Toen negeerde ik haar nog. Ik zei tegen Joachim: “Vind je het oké als ik tot een meter over de grond schilder, en dat jij de onderkant doet? Als ik buk val ik misschien om.”

Daarna dacht ik dat ik lactose en gluten intolerantie had.

Gelukkig viel het kwartje toen de dokter me vertelde dat mijn vertering zo goed als stil stond. Ik zou wel door kunnen eten, maar daar zou verder niet veel mee gebeuren.

Het kwartje: ze was er echt helemaal klaar mee.

Hoi lichaampje. Leuk, eh.. kennis te maken

Heb je wel eens geprobeerd met iemand te praten waarvan je de taal niet spreekt? Elkaar begroeten lukt nog wel, maar elkaar echt begrijpen? Zelfs met handen en voeten kom je er niet.

Zo voelde het om met mijn lichaam te praten. Mijn aandacht had ze. Ik dacht namelijk serieus dat ik dood zou gaan als ik nu niet zou luisteren.

Maar wat was de boodschap precies?

De afgelopen jaren hebben we veel met elkaar gepraat. Ik deed nu echt mijn best om mijn nieuwe vriendin te begrijpen. Nou ja, in het begin waren we echt geen vrienden hoor.

Ik was boos. Hoe kun je mijn leven zo in de war schoppen! Maar ik vergat dat alles wat ik deed, ik te danken had aan mijn lichaam. Zonder kon ik natuurlijk niets.

Langzaam ontwikkelde er wederzijds respect. In plaats van dat we elkaar tegenwerken, proberen we nu het beste in elkaar naar boven te halen. Nu komt mijn lichaam niet meer op de laatste plaats, maar ik zorg voor haar, ook wanneer het goed gaat.

En zij voor mij, als ik een keertje in de put zit.

Maar hoe doe je dat dan, jezelf begrijpen?

Elkaars taal leren spreken kost tijd, maar wat mij erg geholpen heeft is deze oefening:

• Probeer elke keer dat je lichaam een signaal afgeeft, te stoppen waar je mee bezig bent. Neem dan 5 minuten de tijd om na te denken wat je lichaam er mee zou kunnen bedoelen.

Dus stel je bent aan het koken en je krijgt buikpijn. Zet het gas uit en leg de snijmes neer en ga ergens even zitten, luisteren. Wat voel je precies en wat zou het kunnen betekenen? Is het allemaal te veel? Ben je moe? Heb je iets verkeerds gegeten?

Het klinkt misschien overdreven om zo alles te laten vallen. Maar hoe vind jij het om met iemand te praten die steeds op zijn mobiel kijkt? Dat voelt niet echt respectvol, of wel?

Zo verdient je lichaam ook jou respect en aandacht wanneer het je iets probeert te vertellen. 🙂

Help jezelf de positieve energie spiraal in!

Als je de taal van je lichaam gaat begrijpen kun je veel makkelijker uit de negatieve energie spiraal komen die je tot een burn-out heeft geleid. Uiteindelijk draait alles daar om.

Mijn lichaam is heel geduldig met me geweest en heeft me jarenlang ondersteund met extra energie uit het reserve-potje. Maar die is nu op. En de rente die ik over mijn “energieschuld” betaal is torenhoog!

De enige manier om energie “terug te betalen” is door aan het eind van de dag wat over te houden. Daarvoor moet je wel goed met je lichaam kunnen communiceren.

Klinkt heel simpel, maar het is een stuk lastiger om dat in praktijk te brengen. Daarom ben ik heel blij dat ik nu andere burn-outies in die positieve energie spiraal help te komen. Meer daarover vind je op mijn website!