Van kluizenaar naar mensen-mens

Als je mij vijf jaar geleden had verteld dat ik een community zou gaan oprichten, had ik het uitgeproest van het lachen. Ik was ervan overtuigd al genoeg beproefd te zijn op dat gebied, aangezien ik was opgegroeid in een dorpje met meer koeien dan inwoners. Een dorpje waarin mensen zorgvuldig op de hoogte blijven van elkaars doen en laten, en geregeld bij elkaar komen om hierover hun ongezouten meningen op tafel te gooien. Ik voelde me een buitenstaander. Een buitenstaander die heimelijk verlangde naar anonimiteit, zelfstandigheid en glorieuze onafhankelijkheid. Zodra ik mijn middelbareschooldiploma in handen had, stonden de koffers al bij de deur. Ik zou mijn geluk gaan vinden in de onvoorspelbaarheid van de grote stad, ver weg van de plek die mij gevormd had tot wie ik was.

De ironie van het feit dat juist ik nu -vijf jaar later- weer een groot deel van mijn tijd in dat dorpje doorbreng, gaat niet aan me voorbij. Ik ben hier deels omdat ik erg ziek ben en niet meer de hele week voor mezelf kan zorgen en deels omdat ik het hier stiekem ineens wel fijn vind. Ik vind het fijn dat ik binnen vijf minuten bij mijn opa en oma op de stoep sta voor een kopje thee; dat ik door elke voorbijganger vriendelijk begroet word tijdens mijn wandelingen door het platteland; dat er spontane gesprekjes ontstaan met oude bekenden in de wachtruimte van de huisarts en ik vind het vooral zo ontzettend fijn dat mijn ouders hier dag in dag uit voor me klaarstaan.

Tijdens mijn studie besloot ik al vrij snel dat ik niemand nodig had. Als de stroom uitviel zat ik liever drie dagen in het donker dan dat ik de telefoon oppakte om hulp in te schakelen. Als mijn bankrekening leegliep, leefde ik met alle plezier een paar weken op droog brood en diepvriespizza. Zo hoefde ik tenminste niet toe te geven dat ik het leven als volwassene nog niet volledig onder controle had. En met een gebroken hart zat ik met een bak ijs en mijn favoriete muziekalbum op de bank, in plaats van met een grote groep meiden om me heen. Ik was beretrots dat ik het allemaal zelf kon oplossen en had totaal niet in de gaten dat ik op deze manier meer mensen afstootte dan aantrok.

Deze over het paard getilde houding werkt misschien prima als alles in je leven volgens plan verloopt, maar zodra het onvermijdelijke gebeurt en er hindernissen opduiken, ga je ongetwijfeld onderuit. En zo geschiedde. Ik werd ernstig ziek en ik ging keihard op mijn bek. Want als je ziek bent heb je hulp nodig. Het duurde minstens een half jaar voordat ik dat aan mezelf kon toegeven en vervolgens nog een half jaar om er daadwerkelijk om te vragen. Ik zal nooit meer vergeten hoe nederig ik me toen voelde en hoe dankbaar ik was voor de mensen die onmiddellijk op mijn stoep stonden, ongeacht het feit dat ik niet op die van hen had gestaan toen zij het moeilijk hadden.

Inmiddels is de band met de mensen om mij heen weer sterker geworden. Dat vertrouwen heb ik langzaam maar zeker moeten terugwinnen. Zodra je namelijk over je ego heenstapt en om hulp gaat vragen, wenden mensen zich ook sneller tot jou als zij ergens mee in hun maag zitten. Deze wisselwerking zorgde ervoor dat ik tijdens de periode dat het met mij niet goed ging dichter bij mijn familie en beste vrienden kwam te staan dan ooit tevoren. Chronisch ziek zijn heeft een heel scala aan nadelige gevolgen, maar dit is er beslist geen van.

Ik vind het nu heerlijk als de telefoon gaat en ik degene aan de andere kant van de lijn een luisterend oor kan bieden. Omgekeerd kan ik er ook enorm van genieten wanneer er bij mij een bos bloemen voor de deur staat na een moeizame week. Daarbij moeten we vooral niet vergeten dat ook de positieve momenten een extra dosis glans krijgen zodra je ze met anderen deelt. Je verjaardag vieren in je eentje is doorgaans verre van feestelijk, neem dat van mij aan. Ik ben heus nog steeds niet iemand die graag 24/7 mensen om zich heen heeft, en af en toe sla ik dan ook met plezier de slaapkamerdeur even achter me dicht. Maar het feit dat ik weet dat er altijd lieve mensen achter mij staan -come rain or come shine- dat geeft het allerbeste gevoel ter wereld. Cliché, maar waar.

****

Geschreven door // Lisanne
Tekening door //Remigijus Kažukauskas